Omdat het zweet in pareltjes langs mijn lichaam liep, ritste ik mijn vest open. Midden in een grote groep mensen. Pas toen ik opmerkte dat verschillende personen me nogal verwonderd aan zaten te kijken, herinnerde ik me weer dat ik er niets onder aan had. Snel en zo onopvallend mogelijk deed ik de rits weer omhoog.
Maar misschien is het beter om bij het begin te beginnen. Ik ben dol op fietsen naar mijn werk. Met mijn e-bike weliswaar, dus sommige mensen vinden dat niet echt fietsen. Of fietsen voor bejaarden. Of fietsen voor luie mensen. Ik heb alles al voorbij horen komen. Geeft niks. Ik kan het hebben. Buienradar gaf aan dat het droog bleef, maar omdat het een beetje miezerde trok ik een poncho over mijn polo aan.
En daar ging ik. De luie fietser. Twintig minuten naar mijn werk. Na vijf minuten hield het op met miezeren, maar weer vijf minuten later begon het te regenen. Eerst zachtjes, daarna hard, nog harder en nog veel harder. Toen ik op mijn werk aankwam en mijn natte poncho uitdeed, zag ik dat mijn polo minstens net zo nat was. Alsof ik in het kanaal gefietst had. Zo kon ik niet werken.
Godzijdank zat er nog een vest in mijn fietstas. De redding van mijn dag en dus eigenlijk een reddingsvest. Met capuchon. Niet erg zakelijk voor op kantoor, maar beter dan rondlopen in een drijfnatte polo. Ook jammer dat ik de rest van de dag met pluishaar moest werken omdat ik mijn haar moest afdrogen, maar geen wax bij me had. En als klap op de vuurpijl had ik ’s middags een afspraak met een grote groep mensen.
Stond ik daar. Meneertje pluizebol met zijn lichtgroene hoodie. En dan heb ik nog niets eens verteld dat ik bij het vliegensvlug dichtritsen van mijn vest minstens zes borstharen verloor. Het positieve aan alles is dat ik wel een paar lesjes geleerd heb. Les 1: vertrouw niet op buienradar. Les 2: een poncho is niet waterdicht als het hard regent. Les 3: de auto is een sterk onderschat en zeer handig vervoermiddel.