Ik heb weinig vrienden gemaakt met mijn column over boze boeren twee weken geleden. Mijn vollopende mailbox zei vooral dat ik me niet moest bemoeien met zaken waar ik geen verstand van had. Ik ben maar een suf schrijvertje. Ik heb het bedrijf niet van mijn vader overgenomen die het weer van zijn vader heeft overgenomen. En ik sta nooit om vijf uur op.
Al heb ik dat laatste wel overwogen hoor. Gewoon een keer om vijf uur opstaan en dan overal alle vlaggen weer hangen zoals ze horen te hangen. Want veel boeren hebben alleen de witte strook goed. De blauwe en rode moeten andersom. En die boerenzakdoek, die hoort om de nek tijdens carnaval. Dus niet aan de buitenspiegel van de auto. Er gaan bij boerenbedrijven blijkbaar veel meer dingen mis dan alleen stikstof.
Gelukkig zijn er ook uitzonderingen. Eierboertjes doen namelijk helemaal niet mee met die gekkigheid. Het scheelt natuurlijk dat hun boerenbedrijf vaak niet op de tocht staat, maar toch. Ik vind het een verademing dat ik mijn eitjes kan halen zonder dat ik eerst moet kijken naar tien opgestapelde hooibalen, drie tekstborden met slechte spreuken en een vlag die verkeerd is opgehangen.
Alhoewel… laatst zag ik een eierboertje die ook een boel flauwekul in de voortuin had staan. Een paar hooibalen, een grote stropop en ik telde wel drie of vier spandoeken met slechte teksten. Alleen de omgekeerde vlag ontbrak. Wat bleek? Er was iemand vijftig geworden.
Ik hou van eierboertjes. Bij mij in het dorp woont er zelfs eentje die haar ‘business’ heeft uitgebreid. Behalve eieren kopen, kun je er ook boeken lenen en gehaakte knuffeltjes kopen. Vijf euro voor een roze hond die lijkt op een beer. Het is voor niks. Waarschijnlijk dacht ze ooit: alleen eieren, dat heeft geen toekomst, ik moet mijn handel uitbreiden. Heerlijk, zo’n brede blik. Zouden meer mensen moeten doen.