Binnenkort heb ik een vrijgezellenfeest. Niet van mezelf, maar van vriend M. We overvallen hem op straat, trekken een zak over zijn hoofd en sleuren hem de auto in. Zijn mond plakken we af met tape en zijn handen binden we bij elkaar met tie wraps. Kilometers verder gooien we hem eruit in een verlaten bos en dan moet hij proberen ons terug te vinden.
In Zwolle was laatst ook zo’n vrijgezellenfeest met hetzelfde thema. De politie vond het allemaal wat minder grappig. Er kwam zelfs een politiehelikopter aan te pas en er werd zelfs al druk overlegd over de inzet van speciale eenheden. In tijden van personeelstekort kunnen ze bij de politie zulke grapjes niet waarderen. Ook niet als er geen personeelstekort is trouwens.
Daarom gaan we toch maar iets anders doen. Misschien wel cupcakes bakken. Of belletje trekken bij motorclub No Surrender. Het kan alle kanten op. En ik moet natuurlijk een beetje vaag blijven, want straks leest vriend M deze column. Dan is de verrassing eraf. Om hem een beetje bang te maken kan ik wel alvast zeggen: heb je die eetproeven bij Expeditie Robinson ooit gezien?
Zelf ben ik vroeger ook getrouwd geweest. Mijn vrijgezellenfeest is alweer bijna twintig jaar geleden, maar ik zal het nooit vergeten. Komt ook omdat de laatste blauwe plekken pas net weggetrokken zijn. Paintball in het bos is namelijk best leuk, maar wanneer je als enige een witte overall aan moet waar de rest in camouflagekleding rondloopt, dan ben je al snel het spreekwoordelijke haasje.
Ik weet eigenlijk niet of vriend M verantwoordelijk was voor dit idee. En ik weet ook niet hoeveel verfkogels hij op mij heeft afgevuurd. Geeft ook niet, want ik ben gelukkig niet wraakzuchtig. Maar als we echt die beruchte eetproef gaan doen, zorg ik er wel voor dat hij alles tot de laatste vezel op eet. Ook de geitentestikels. Zelf nemen we dan natuurlijk lekker een broodje hamburger.