Sjaak Bruggeman deelt met enige regelmaat zijn natuurmomenten met ons. En altijd is er wel iets dat op zijn pad komt. Op deze mooie, maar ook bizarre voorjaarsdag is het eten en gegeten worden.
Onderweg naar de uiterwaarden bij De Velde rijd ik voetstaps over een zijweg van de Conradsweg. Wie weet zie ik wel reeën op die lange smalle percelen van het natuurgebied. Een tamelijk breed perceel trekt mijn aandacht. Het is grotendeels pitrus wat er groeit. Heel apart. Met een krentenbolletje op de vuist loop ik een eind het perceel op. Zou die overheersende pitrus te maken hebben met verdichting van de bodem of misschien omdat deze voormalig landbouwgrond tot natuurontwikkeling word omgevormd? Ik zou het niet weten, zeg het maar.
En dan, als de krentenbol net door m’n keel is, zie ik daar een doodgeboren of pasgeboren kalf liggen! De voorste helft is nog intact en de achterkant is op de benen na helemaal opgevreten. Van een dodelijke nekbeet is geen sprake. Hoe is dat nou mogelijk? De afstand naar de eerste beste boerderij is pak ‘m beet toch al gauw zo’n 1.000 meter. Welke predator weet een zeker veertig kilo zwaar beest zover te verslepen? En welke predator laat de kop, wervelkolom, beenderen en ledematen liggen. Volgens de geleerden moet dat dan een wolf zijn! Poeh hé…
Een stuk verderop, in de uiterwaarden, zoekt het overtollige regenwater langzaam zijn weg naar het dompelpompje bij het Zwarte Water. De vele kleine duikertjes zorgen voor een vertragende werking. Water- en weidevogels profiteren zoals altijd na een hoogwaterperiode volop van dit tafeltje-dekje gebeuren.
Kijk daar gaat een sperwer bijna onzichtbaar en snel langs de rietkraag om verderop in het wilgenstruweel een verassingsaanval op kleine zangvogels in te zetten. En kijk, daar weer achter duikt een vrouwtje kiekendief met nestmateriaal in de rietkraag naast de rivier. Die zijn er wel heel vroeg bij zeg! Het voorjaar begint steeds meer zichtbaar te worden. Laat maar komen hoor!