Er zijn van die dingen die van tevoren best leuk lijken, maar in de praktijk toch een beetje tegenvallen. Zo leek het ons een goed plan om met drie kinderen naar een grote speelgoedwinkel te gaan. Vond ik vroeger als kind ook zo leuk. Toen had je nog Speelboom Bibi in Raalte. Een bezoekje was echt een uitje, herinner ik me.
We namen mee: ons zoontje van 1,5 en twee nichtjes van 7 en 10. Onze timing was ook lekker. We gingen vlak voor Sinterklaas én vlak voor sluitingstijd. Iemand met gezond verstand denkt misschien: waar begin je aan? Maar er zijn nou eenmaal van die druilerige zaterdagen in het leven waarop impulsen het overnemen van gezond verstand.
Laat ik beginnen met een waarschuwing aan iedereen: neem geen kinderen van 1,5 mee naar een speelgoedwinkel! Wat er namelijk gebeurt, is dat ze overal om zich heen speelgoed zien – grote tractors, kiepwagens, boerderijdieren – maar ze kunnen nergens mee spelen. Alles zit vast in dozen. Dat is een beetje alsof je de deelnemers van Expeditie Robinson aan een buffet zet met de handen op hun rug gebonden.
Een andere eyeopener was dat een kind van 10 helemaal niet meer naar een speelgoedwinkel wil. Zeker meisjes niet, die willen veel liever oorbellen uitzoeken bij de juwelier dan een knuffel bij Intertoys. Blijft over een kind van 7. Die doe je wel een plezier met een bezoekje aan de speelgoedwinkel, maar de les daarbij is: vertel ze niet dat ze iets mogen uitzoeken als je door de winkel hoort galmen: ‘attentie dames en heren, wij maken u erop attent dat onze winkel over vijf minuten gaat sluiten. We verzoeken u zich naar de kassa of de uitgang te begeven.’ Iets met keuzestress…
Uiteindelijk gingen we terug met een huilend kind, een verveeld kind en hyperactief kind. De oliebollen op de terugweg maakten nauwelijks iets goed. Ze waren vooral troostvoer voor onszelf.