Ik heb een kerstboom gekocht. En dat lijkt op het eerste gezicht geen nieuws dat je in de krant zet. Maar voor ons toch wel. We doen het namelijk al jaren zonder omdat we er altijd tegenop zien. Eerst stad en land afzoeken naar zo’n boom en daarna je auto en huis wekenlang vol dennennaalden. Maar in dit coronajaar won de drang naar gezelligheid het van de angst voor ergernis. Er moest maar eens een boom komen.
Omdat de plaatselijke Welkoop geen fatsoenlijke bomen meer had, ging ik met mijn zoontje naar Intratuin. Leek me meteen een mooi uitje. Intratuin tijdens kerst is natuurlijk een soort Efteling, maar dan zonder bijbehorende entreeprijzen. We kwamen al snel bij een orkest van ijsberen en bleven daar iets langer hangen dan mij lief was. Ik probeerde mijn zoontje nog uit te leggen dat ik liever buiten naar een paar afgezaagde bomen ging kijken, maar daar toonde hij bar weinig begrip voor.
Eenmaal buiten begreep ik dat heel goed. Ik ben net geen kerstboomexpert, maar kon duidelijk zien dat de eerste-keus-bomen inmiddels bij andere mensen in huis stonden en niet meer bij Intratuin buiten. Het was prut. Bomen waar je geen kerstbal in kan hangen. En toch gewoon veertig piek vragen, je moet het maar durven. Snel zocht ik een route naar de uitgang zonder dat ik weer langs het ijsberenorkest hoefde. Allemaal leuk en aardig die gekkigheid natuurlijk, maar we hadden een missie. We mochten van mijn vrouw immers niet thuiskomen zonder kerstboom.
Dan maar naar de hovenier bij ons in de buurt. Kerstbomen vers van het land. ‘Kan ik u helpen’, zei de man. En opnieuw werd het lastig, want mijn zoontje zag een stal vol met koeien. En niets is interessanter dan koeien als je anderhalf bent. Daar kan geen ijsberenorkest tegenop. Dus ik wees snel een boom aan en vroeg of de hovenier hem kon inkorten en inpakken. Konden wij ondertussen bij de koeien kijken.
Dik drie uur na vertrek kwamen we thuis. Met een doodmoe kind, een auto vol ballen, lampjes, zand en naalden, maar ook mét kerstboom. ‘Gelukt?’, vroeg mijn vrouw. ‘Tuurlijk’, zei ik. ‘Was een makkie. Ga je volgend jaar mee?’