Gisteren ben ik onder het mes gegaan in het Isalaziekenhuis. Twee weken geleden schreef ik in deze column over de tumor in mijn nek. Sinds afgelopen vrijdag is alles in een stroomversnelling gekomen. Als alles goed gegaan is, dan komt er over twee weken een nieuwe column over mijn Zwolse avontuur. En zo niet, dan was dit de allerlaatste column ooit, postuum zeg maar.
Ik kreeg die diagnose vijf weken geleden, precies een dag voordat de eerste krantenberichten over de toen met ongevaccineerde Staphorsters volstromende Zwolse IC. Gezien de huidige maatregelen lijkt dat een hele andere tijd. Ik mopperde op die ongevaccineerden, was boos, voelde me de sigaar. Natuurlijk zijn ongevaccineerden niet als enige verantwoordelijk aan de huidige situatie, maar ze hebben er wel mede voor gezorgd dat die problemen weer zo groot zijn.
Ik weet ook wel dat een gevaccineerde met coronaklachten die nergens op let en vrolijk maar met klachten met de OR-code zwaaiend rondloopt ook medeverantwoordelijk is. Ik hoopte door mijn vorige column vooral dat sommige ongevaccineerden door mijn verhaal overtuigd zouden worden dat zo’n prik halen een heel goede zaak is. Die hoop heb ik nu wel opgegeven.
Het fanatisme van de antivaxxers lijkt alleen maar feller te worden. Zelfs een zeer positieve actie van de gemeente Raalte om die ton vanuit Den Haag voor handhaving niet aan extra boa’s te besteden, maar over te maken aan bedrijven en verenigingen die kosten moeten maken voor QR-controles wordt door sommigen negatief uitgelegd. En tussen de vele duimpjes onder de positieve oproepen op social media van burgemeester Dadema om de verbinding met elkaar te blijven zoeken staan ook altijd enkele negatieve reacties.
Overigens valt het hier in het Sallandse nog wel mee. Dat is ook logisch omdat in de gemeente Raalte meer dan 90 procent gevaccineerd is, een bovengemiddeld percentage. Ook Olst-Wijhe zit daar niet ver onder. De Stentor probeerde zelfs het geheim van dat hoge Raalter percentage te achterhalen. Conclusie; in deze gemeente wil iedereen, en zeker de jongeren, gewoon graag weer een feestje vieren. Daar kan ik me als niet-jongere iets bij voorstellen.
Ik ben zelf dus onverwachts snel aan de beurt (geweest). Dat zorgt voor gemengde gevoelens. Ik ben volgens de neurochirurg urgent, dus hoef ik geen maanden te wachten. Maar dat ik een urgent geval ben is natuurlijk geen goed teken, ook al is de specialist optimistisch. Maar ja, die lag gisteren niet zelf drie uur op de operatietafel.
Ik voel me ook een beetje een voorkruiper. Na mijn vorige column kreeg ik heel veel goede, lieve en positieve reacties, dank daarvoor. Maar ook enkele kritische. Het is te makkelijk om alleen ongevaccineerde Staphorsters de schuld te geven, zo vonden die. Daarmee hebben ze een punt. Ongevaccineerden zijn niet de enige oorzaak maar wel een groot deel van het probleem nu. Natuurlijk was er ook die gefrustreerde dorpsgenoot die op Facebook flink te keer ging over mijn column. In zijn drie lange en verwarde regels stonden evenveel verkeerde feiten. Dat is op zich een prestatie. Hij heeft ook een primeur. Voor de eerste keer in 10 jaar heb ik namelijk iemand op Facebook geblokkeerd.
Maar er waren ook reacties van mede-Sallanders die al maanden wachten op een operatie. Zo reageerde plaatsgenoot A. op Messenger. Zij wacht al maanden op een oproep vanuit Zwolle voor een operatie aan haar nekhernia. “Mijn leven staat op hold, mijn conditie holt achteruit. Spuugzat ben ik het.” En zoals zij zijn er 200.000 mensen die wachten op een operatie. Dat is de groep die je weinig hoort maar eigenlijk de echte slachtoffers zijn.
Inderdaad, het ligt niet alleen aan de anti-vaxxers. De overheid heeft dit in de hand gewerkt door hun afbraak beleid van de laatste decennia, waardoor er geen plek (IC) of personeel is in de ziekenhuizen. Maar, daar hebben we nu niks aan. We zitten met de feiten van nu. En daar kunnen die anti-vaxxers wel wat aan doen. En dat stoort mij persoonlijk wel. Zal ook wel weer te kort door de bocht zijn, maar dat moet dan maar.
Sterkt Lauk.