Ik had haast. Heel veel haast. Het eten stond al op het vuur te pruttelen, maar de pepermolen was leeg. ‘Ik spring even snel op mijn fiets’, zei ik tegen mijn vrouw. Dus ik vloog naar de Jumbo, minuutje fietsen, griste een peperpotje uit het schap en sloot aan in de rij. Er waren maar twee mensen voor me. Anderhalf uur later was ik thuis.
Had ik maar eerder gezien waar ik stond. Het viel me gewoon niet op. De man die aan de beurt was bleef maar doorgaan tegen de caissière over Mark Rutte. Hij had op hem gestemd, maar was zo teleurgesteld dat hij besloot nooit meer te stemmen. ‘Stemmen is zonde van je tijd en heeft geen enkele zin’, hoorde ik hem zeggen. Heel even vergat ik door zijn relaas dat thuis het eten nog pruttelde.
Toen de man eindelijk uitgekletst was, rekende hij alleen een pak roze koeken af. Ook al zo vreemd. Roze koeken heb je nooit per se nodig. Leuk als ze thuis in de la liggen, maar als ze er niet liggen ga je er niet speciaal voor naar de supermarkt. Maar deze man dus wel. Hij legde, precies gepast, negentig cent voor de kassadame neer, stopte het pak koeken in een linnen tasje en zei: ’tot morgen’.
Gelukkig, dacht ik, die kletskous is weg. Er was nu nog één klant voor me. Een vrouw op leeftijd. Met rollator. Ze kocht een puzzelboekje, een blikje Gourmet voor de poes en een zak snackworteltjes. Kan nooit lang duren. Totdat de vrouw achter de kassa vroeg: ‘Nou vertel, hoe is het nu met Mickey?’ En ja hoor, het oeverloze geklets begon weer. De poes was ziek geweest. Mevrouw ging zelfs op haar rollator zitten.
Ik ben een geduldig man, maar nu was het klaar. Ik schraapte mijn keel om er iets van te zeggen en toen zag ik het. Op de beurtbalkjes: ‘kletskassa, de gezelligste kassa’. En eronder: ‘voor als je niet zo’n haast hebt’. Ik besloot me eraan over te geven en heb drie kwartier met de caissière over de finale van Heel Holland Bakt gepraat. Eenmaal thuis had mijn vrouw het eten al op.