“Afval scheiden, voor de een eenvoudig en voor de ander een uitdaging. Gemiddeld scheiden we 77 procent van ons afval en zorgt elke inwoner voor 99 kilo restafval per jaar. Er valt dus nog veel winst te behalen. De gemeente Raalte wil de afvalinzameling verder optimaliseren en de hoeveelheid restafval terugdringen. Daarom wordt het huishoudelijk afvalbeleid onder de loep genomen.” Zo begint een Raalter persbericht. Veelbelovend? Nee, het is weer eens geen hom of kuit.
Het begint, zoals alles tegenwoordig in Raalte, met een duur extern onderzoek dat eerder met de raad werd gedeeld. De tweede stap is input ophalen bij inwoners. Wat vinden zij belangrijk als het om afvalinzameling gaat? Later dit jaar verschijnt er dan een online vragenlijst waaraan iedereen mee kan doen. Dat wordt dan verwerkt tot een voorstel en besluiten doen ze dan in het najaar van 2022 of misschien zelfs wel in het voorjaar 2023. Voor de oplettende lezer: dat is dus veilig na de gemeenteraadsverkiezingen van komende maart.
Wat schijnbaar bespreekbaar is, is de manier van afrekenen. Tot nu toe is het globaal zo opgebouwd: Iedereen betaalt een vast recht inclusief zes ledigingen van het restafval. Voor elke keer dat men de grijze container vaker aan de weg zet, betaalt men 10,66 euro bij. Plastic en groen is gratis. Wie dus niet oplet en elke maand de grijze aan de weg zet, betaalt in totaal 63,96 euro bij. Wie de container minder aan de weg zet, heeft pech gehad. Ikzelf? Ik vind afvalscheiding makkelijk, onze grijze gaat al jaren gemiddeld een keer per jaar aan de straat. Wij betalen dus 53,30 euro voor een ander.
Hoera
Er is een uitzondering. Voor diegenen die het echt niet betalen kunnen, de minima, speelt de gemeente voor ‘barmhartige Samaritaan’. Zij krijgen vrijstelling van deze afrekening, tenminste als aan bepaalde doelstellingen wordt voldaan. Ik zelf dacht: “Hieperdepiephoera! Als WAO-er, minima, kom ik wel in aanmerking. Niet dus. Mijn aanvraag werd afgewezen. Mijn bezwaar ook. Via een ander potje bij de gemeente wordt er namelijk gesteld dat ik één (sport)abonnement per jaar ergens mag hebben, niet wat. Wat dat kost wordt niet over gepraat. Mijn vrije interpretatie: ik heb een auto van 20 jaar jong, waarde op Marktplaats ongeveer 500 euro, om de wekelijkse boodschappen voor vier personen in Heino te halen, maar ook om bijvoorbeeld mijn dochters ’s avonds in het donker na het sporten op te halen in Zwolle(een buurtbus gaat dan namelijk niet meer). Noodzaak dus. Ik koop een oldtimer motor voor 600 euro op Marktplaats als sport voor mijzelf en om op benzine van de auto te besparen voor als ik alleen ergens naartoe ga, heb ik een oude snorfiets: 175 euro op Marktplaats. Totale waarde: 1275 euro.
Wrang
Mijn aanvraag werd afgewezen. Ik had meer dan één motorvoertuig op naam staan. Hoe zitten de regels dan in elkaar? “U bezit geen motorvoertuig(en) die meer waard is (zijn) dan 2.269 euro, tenzij u kunt aantonen dat uw motorvoertuig onmisbaar is vanwege ziekte, invaliditeit of werk”, zo staat er op de site van de gemeente geschreven. Ik kon hoog en laag springen, zelfs na een telefonische bezwaarconsultatie na een stroeve papierwisseling, kwam er geen beweging. Ik had meer dan een motorvoertuig. Wrang vond ik het vooral toen de dame in kwestie begon over mijn caravan (350 euro op Marktplaats) uit ’83 en gekocht om op dure vakantie huur te besparen, als eerste als motorvoertuig van vier opnoemde. Wat er ook gebeurde, betalen moest ik.
Wat er ook gebeurt: in Raalte zal de vervuiler betalen is het beleid dus. Niks barmhartigheid. Wat er ook gebeurt dus, ik ga stemmen op die partij die in haar verkiezingsprogramma barmhartigheid te benoemen durft als te voeren beleid, maar dan zo dat er niet over (-en-) heen te lezen is. Ik kan het mij niet veroorloven barmhartige Samaritaan te spelen: 53,30 euro te veel te betalen of als restafval aan de kant te worden gezet. Hier heeft u als politiek alvast mijn input.
Gerlant@regiobode.nl