Ik kom thuis en doe bij mijn drie pubers mijn beklag over het beroerde fietspad van Laag Zuthem richting Zwolle. “Pap, daar moeten wij dus alle dagen langs naar school hè.” De blikken zijn veelzeggend.
Door corona is alles anders en krijg ik te weinig beweging; mijn conditie is het afgelopen jaar achteruit gehold. Ik moet daar als afgekeurde in een risicogroep actie op ondernemen. Ik heb dupuytren: vergroeiingen in handen en voeten. Een paar jaar terug zijn bijvoorbeeld van beide handen de pinken geamputeerd. En als er nu geen corona was, zouden eigenlijk mijn ringvingers van beide handen weer eens onder het mes moeten. Die staan weer zo krom. Dat is al eens eerder gebeurd, maar ja, de reguliere zorg… We weten allemaal hoe dat nu zit. De amputaties hebben mij veel verlichting gebracht. Het heeft ook een nadeel: zenuwen zijn beschadigd, trillingen doen zeer, maar nu na een paar jaar wordt het wat beter.
M’n voeten, wandelen kan ik dus niet, ja een paar honderd meter. De sportschool? Die betaal je niet van een uitkering en die zaten trouwens het afgelopen jaar allemaal ook dicht. Een hometrainer? Die heb ik. Van wethouder Wagenmans gekregen, gewoon als privépersoon. Wout had denk ik geld over. Hij kocht een nieuwe, ik kreeg zijn oude. Honderden kilometers heb ik erop gefietst het afgelopen jaar. Geestdodend bij mij in de schuur, maar daar bouw je geen conditie mee op.
Ik zou dus weer aan het fietsen moeten. De laatste keer dat ik op de fiets naar Heino ging, weet ik ook nog. Dinsdag 30 december 2014. Ik kreeg een uitnodiging om informeel kennis te maken met nieuwe burgemeester Martijn Dadema. Eigenlijk had ik dat zelf voorgesteld, maar hij stuurde mij een datum en tijd. 20.00 uur bij Marktzicht. Ik accepteerde dat, maar vond dat ik niet een paar biertjes met de burgemeester kon drinken en dan weer in de auto kon stappen. Dus ik fietste en ging helemaal stuk. Na drie biertjes en een goed gesprek ging Martijn weer. Ik bleef nog even, had mij groot gehouden, maar was kapot. Ons aller taxichauffeuse Celia heeft mij die avond thuis gebracht. Detail is nog wel dat ik er ‘s middags om drie uur achter kwam dat Marktzicht op dinsdag dicht zat. Dus toen moest er geregeld worden dat de kroeg open ging en er publiek was. Martijn heeft nooit niks gemerkt.
Trillingen
Ik moest dus actie ondernemen met betrekking tot mijn gezondheid en heb een elektrische fiets geregeld. Heino is nog te ver weg voor mij. Rondjes Zuthem, daar begon ik mee. Eerst rondjes door het dorp en nu van de week wilde ik toch wat verder. Het dorp uit richting Zwolle. Ik ging stuk. Het verplichte fietspad wat daar ligt, heeft een zo’n beroerde staat van onderhoud dat mijn handen kapot gingen. Er zitten zoveel knipgaten en dichtgesmeerde verzakkingen in dat de trillingen maakten dat ik ben afgestapt en via de weg terug ben gereden. En zo kwam ik dus bij mijn pubers binnen.
Schamen
Het fietspad is dertig jaar terug door de voormalige gemeente Heino aangelegd in verband met de verkeersveiligheid van de schoolgaande jeugd. Ondertussen heeft het nu vooral een recreatieve functie. Je wil niet weten hoeveel Zwollenaren er zo Salland binnen komen. Maar dan zo’n pad. De gemeente Raalte moet zich dood schamen. Ik ben eigenwijs genoeg en fiets in het vervolg over de rijweg. Er is geen mens die mij dat fietspad nog op krijgt. Dus als u mij ziet fietsen, dan weet u waar u moet klagen. Maar ik wil ook de beroerdste niet zijn. Ik wil de wethouders Dennis Melenhorst van verkeer en Jacques van Loevezijn van recreatie en toerisme uitnodigen. Kom eens een bak koffie halen, dan krijg je mijn fiets mee en fiets je zelf even een keer naar de Aalvangersbrug over dat fietspad. Ik denk dat het probleem dan snel is opgelost.
Gerlant@regiobode.nl
(Nadat ik dit had geschreven kwam er een persbericht dat de gemeente onderzoek doet naar haar fietsverbindingen. U kunt hier uw mening geven: staging2.raalte.nl/digipanel).