Sjaak Bruggeman deelt met enige regelmaat zijn natuurmomenten met ons. En altijd is er wel iets dat op zijn pad komt. Vandaag had Sjaak een topdag met leuke bijvangsten.
Ik stap op gepaste afstand langs het nestkastje vol met hommels. Omdat deze kleine kolonie een bruin rugje heeft zijn het boomhommels. Vorig jaar was dit kastje bezet door Saksische wespen. Deze soort was vele malen vriendelijker dan deze toch ietwat agressieve bruin-zwarte bestuivers.
Bij mijn inventarisatierondje kom ik aan bij het eerste van de vele roofvogelhorsten. Een van de twee jongen vliegt moeiteloos van het nest. De andere takkeling heeft meer moeite en belandt via de toppen van een berkje in het lange gras. Tja, alle begin is moeilijk.
Bij het volgende nest heb ik wat moeite om het aantal jongen in beeld te krijgen. Voorzichtig manoeuvreer ik met mijn camera om vrij zicht te krijgen op het veertien meter hoge nest. Het gaat niet zoals ik wil, maar dan sta ik ineens oog in oog met een goudvink! Het is een fraai rood-roze-zwart getekend mannetje. Heel eventjes krijg ik de kans om snel twee maal te klikken en weg is het vinkje met z’n zwarte kapje en korte zwarte snavel alweer. Veilig onder de bosbessenstuikjes waar hij minutenlang stil blijft zitten tot ik weg ben.
En wie komt daar rustig foeragerend aangelopen over het begroeide karrespoor? ‘Mooi Man’, het is een fazantenhen. Met een af en toe versnelde pas om een dikke vlieg te pakken komt ze steeds dichter bij me. Ik moet zeggen dat het me steeds vaker opvalt dat het geklik van de camera soms als een magneet kan werken. En dan is het op tien meter toch uit met de pret en gaat mevrouw stijlvol op de wieken. Wah mooi!
Bij het volgende sperwernest rollen de grote jongen al bijna over de nestrand. Het is moeilijk tellen, maar het moeten toch zeker vier en waarschijnlijk zelfs vijf van die donskopjes zijn. Hé kijk, een uitgegraven gat in de grond iets verderop. Kijk ’es wat een slagveld!. Het is een ondergronds hommelnest. Zeker uitgegraven door een wespendief. Nee zeg, kijk die pootafdrukken eens. Hier is net een das aan het graven geweest! Het nest is tot op de bodem, zo’n vijftig cm diep, uitgegraven. De nog levende aardhommels met hun witte kontjes en een paar gele strepen op het lijf bezoeken de gestorven soortgenoten een voor een. Tja, geen redden meer aan, dood is dood.
Het is een triest slagveld op deze verrassend mooie dag. Een dag met zoveel mooie momenten en verassende bijvangsten! En dan komt, eenmaal thuis, de grootste verrassing. Ik krijg bezoek in de tuinkamer van een kolibrievlinder! Dat is alweer zeventien jaar geleden dat ik deze prachtige exotische trekvlinder voor het laatst heb gezien. Enne, hoezo schuw? Zo’n zeven minuten lang heb ik tussen de nectarbloemen kunnen genieten, filmen en fotograferen op nog geen meter afstand van dit onrustige helikoptertje. ‘Mooi Man!