De laatste jaren was ik me bewust dat mijn mamsie niet heel lang meer in haar fysieke lichaam zou leven. Haar fysieke lichaam was kwetsbaar geworden, haar geest was door bloedvatproblemen steeds meer weg. Dus vaker als ik van mijn ouderlijk huis terugreed naar Raalte, huilde ik om het verlies van weer een nieuw stukje van haar en was ik dankbaar voor het feit dat zij er nog wel was.
In die jaren vroeg ik mijzelf onderzoekend af hoe het zou zijn als mama, ‘het deel van al wat is’, waar ik uit ben geboren en die ik natuurlijk mijn hele leven al ken, zou komen te overlijden. Zal ik haar ook ervaren zoals in de praktijk gebeurt bij bekende en onbekende mensen? Ik herken deze ontdekkingstocht vol verwondering voor de fascinerende mystieke wereld die leven heet, vanaf jonge leeftijd. En steeds opnieuw verrast het leven me.
Ik zag overleden familieleden en andere liefjes van mijn moeder toen ik samen met mijn zussen aankwam op de intensive care. Ik voelde dat mam met hen verbonden was, geen hulp was daar nodig. Mam was ook nog verbonden met ons. Zij aaide terug als wij haar hand aaiden. Ook haar ogen maakten nog verbinding.
De verpleging ging haar wassen. Daarna ervoer ik dat er om haar fysieke lichaam heen een grotere bescherming lag en dat zij, haar binnenste, dieper of verder weg was. Ze kon ons niet meer voelen en ervaren nu. Uit ervaring wist ik dat mam het nodig zou hebben om alleen te zijn om volledig uit haar fysieke lichaam te gaan. En toen we waakten bij mamsie en het echt haar tijd was, wist ik niets; de grote kracht van ‘ík weet het niet’, het veld van onzekerheid en kwetsbaarheid. Openstaan voor het leren van nieuwe dingen.
En inderdaad kan ik nu na een jaar zeggen, het is anders. Met elke stap die ik zet, soms meer bewust dan een andere keer, ervaar ik dat zij in mij is, bij mij is en mij een soort van nog steeds draagt. Hoewel zij anders leek dan ik ben, leeft zij echt voort via mij. Ik voel haar in mij en heel dichtbij in het grootse liefdesveld waarin ik me gedragen en geliefd weet. En hoe had ik ook kunnen denken dat het anders is. Het liefdesveld is er altijd. Sommige mensen hebben dit veld nog te openen, te ontmoeten, en te laten groeien. Het liefdesveld kan altijd dieper verankerd en uitgebreid worden. Zo gewoon en toch zo bijzonder.
Reageer gerust: info@carolienjonkman.nl.