Mark wil niet met Geert en Thierry. Wel met Jesse, maar Jesse wil alleen als Lillian ook meedoet. En dat wil Mark niet, want Mark wil niet buitengesloten worden. Wopke wil wel heel graag, maar speelt een beetje hard to get. En Sigrid wil ook wel, maar dan moet Mark eerst sorry zeggen. Joost wil trouwens ook wel meedoen, maar niemand hoort hem roepen.
Kleuterklasje? Bijna. Het zijn allemaal mensen die ons land moeten besturen. Mensen die wij gekozen hebben door een rondje voor hun naam rood te kleuren. ‘Ga jij het land maar besturen’, zeiden we daarmee. Wat we niet bedoelden was: ‘Gaan jullie eerst maar een half jaar met elkaar praten, ruziemaken en spelletjes spelen.’ Ik heb dat tenminste nergens op het stembiljet zien staan.
De formatie van een nieuwe regering is een drama. Het was de vorige keer al een drama en het wordt de volgende keer een nog groter drama. Dat heeft natuurlijk meerdere redenen. Zo zitten de egootjes van de dames en heren in de weg. Of onzinnige principes. Of onhandige verkiezingsbeloftes. En de versplintering van partijen helpt ook niet echt mee. Terwijl het allemaal zo simpel is. Echt heel simpel.
Kijk maar: de drie partijen met de meeste stemmen gaan regeren. Is dat een minderheid dan komt de vierde partij erbij. Geen gezeik. Geen ‘ik wil niet met die of alleen met die als die en die…’ Niets daarvan. Geen optie. Geen uitzonderingen. En dus ook geen onzinnige formatiegesprekken. Geen hard to get en geen poppenkastje spelen.
Dus Mark, Geert, Sigrid en Wopke, stop met ouwehoeren en ga regeren. Jullie zijn tot elkaar veroordeeld door het volk. Geef Mariet Hamer een flesje wijn en een doos Merci en zeg dat jullie het verder zelf wel kunnen. Trek die woningmarkt vlot, gooi het toeslagenstelsel op de schop en help die gemeentes een beetje met de ggz. Kortom: Ga. Eens. Aan. Het. Werk. Stelletje kleuters.
En zo is’t maar net!