Zou het kunnen dat we allemaal geboren worden met een uitgesproken talent voor één bepaalde sport? Daar zit ik wel eens over na te denken. Dat iedereen ergens verschrikkelijk goed in is, alleen de meeste van ons daar nooit achter komen omdat we die sport nooit uitproberen.
Max Verstappen, Arjen Robben, Sven Kramer, we kennen ze allemaal omdat ze hun sport hebben gevonden. Maar Henk Visser, Martijn van Zanen en Robert Paardekoper dan? Die kennen we niet. En dat zou dus zomaar kunnen doordat ze hun talent nooit gevonden hebben. Als Henk Visser vroeger wat fanatieker was gaan karten, had hij nu misschien bij Red Bull Racing gereden. Je weet het niet.
Ik begin hierover omdat ik een beetje van mezelf geschrokken ben. Afgelopen week stond ik namelijk voor het eerst in mijn leven op een tennisbaan. En het voelde goed. Het voelde verdomd goed. Ik sloeg aces, had een ijzersterke backhand en kon met mijn lange, uitschuifbare armen bijna iedere bal retourneren. Alleen de puntentelling snapte ik nog niet zo goed. Maar nogmaals, het was mijn eerste keer ooit hè.
Thuis googelde ik direct naar ‘oudjes’ in de sport. En dat gaf burger moed. Merlene Ottey die op haar 44-ste nog bijna de finale haalde op de Olympische Spelen. Arjen Robben die afgelopen weekend op zijn 37-ste belangrijk was voor zijn club en zelfs meewil naar het EK. En het allerbeste voorbeeld: tennisser Martin Verkerk. Als laatbloeier haalde hij uit het niets de finale van Roland Garros in 2003.
Ik moet hier dus werk van maken. In het verleden heb ik al veel te veel tijd verloren met basketbal, tafeltennis en bowlen. En ja, daar zaten ook meesterlijke potjes tussen, maar het was het toch allemaal net niet. Gelukkig ben ik er achter. Ik ben Rick Evers, ik ben 42 jaar en ik heb een aangeboren talent voor tennis. Federer en Nadal kunnen hun borst nat maken. Ik kom eraan!