Ik ben in principe een avonturier, een nieuwsgierig mens zou je het ook kunnen noemen; ik heb in elk geval in mijn jonge jaren vele delen van de wereld gezien. Het begon als puber in Zwolle op school. Mijn familie moest altijd maar afwachten wanneer en waarlangs ik op het fietsje weer richting Hoonhorst kwam. Als 16-jarige ging ik op de brommer naar Amsterdam en reed ik op de trekker door de Achterhoek en Twente om voor pa varkens weg te brengen. Als 18-jarige zat ik bij Kappers in de kroeg terwijl op de tv te zien was hoe in Berlijn de muur viel. Tegen een kennis zei ik: “Kom wij gaan daarheen”, en vervolgens stapten we in de auto. We waren de eerste Nederlanders die zich bij chekpoint Alpha zonder geldige papieren langs de DDR-beambten wisten te bluffen, hen duidelijk makend dat hun douanestempeltjes niks meer waard waren. Ik moet nog grinniken als ik eraan denk hoe ze in hun oude Lada het hele stuk achter ons aanreden.
Een dagje weg naar Luxemburg of Parijs of welke andere berijdbare stad dan ook was schering en inslag. In ’93 een weekje naar oorlogsgebied in Joegoslavië was een minder idee. Toen ik op de terugweg in Marokko de oude Mercedes wou verkopen en op het vliegtuig wou stappen, bleek dat ze ook daar niet gecharmeerd waren van kogelgaten. Zo leerde ik In ’94 in Zeeland op het strand ook een leuke Deense kennen terwijl de BBC via haar transistorradiootje over de bosbranden in Zuid-Spanje berichtte. Zij wilde dat wel eens zien. Gewoon instappen en gas geven, was dan het credo en even een paar dagen op en neer. Wat een ellende en armoe heb ik daar gezien: middenin de nacht mensen met een handkar en schamele bezittingen op de snelweg op de vlucht.
In Düsseldorf kon je de goedkoopste tickets kopen. Gewoon gaan en wachten tot er een stoel leeg was. Je zag wel waar je op de wereld uit kwam. Als agrarisch medewerker die bij de zomerdag veelal honderd uur in de week werkte, had ik daar ’s winters wel tijd voor. De eerste keer Afrika was nog wel een ding. Ik zat al in de lucht toen ze erachter kwamen dat ik niet gevaccineerd was tegen de gele koorts. Moest ik in het vliegtuig blijven zitten en kon ik in één streep weer terug. In de tijd voor het internet kon je namelijk je visa op de plek wel regelen, vaccinatie niet. Nog niet trouwens, maar dat terzijde. Sinds die tijd heb ik een geel vaccinatieboekje en heb ik ‘apartheid’ en de restanten daarvan gezien.
In 2000 heb ik er heel bewust voor gekozen om een relatie aan te gaan met een vrouw zonder zo’n boekje. De vakanties gingen dan ook steevast, jaar op jaar, naar dezelfde camping. Op een familiebezoek in Canada na. Totdat ik het helemaal zat was en een andere camping opzocht en dan gingen we daar weer een paar jaar heen. Eind ’19 heeft zij mij uit die relatie bevrijd. Een van de eerste dingen die ik toen bedacht was: “Ik mag weer, als ik het met de kids op de rit heb…” En daarna heb ik het boekje weer opgezocht. In maart ’20 vloog mijn huis in de fik en is het boekje verbrand. Een week later kwam corona en veranderde Nederland in het land van de ‘wappies’ en de ‘schapen’. Mensen die zich voor corona zorgeloos lieten prikken tegen de gele koorts, met meer kansen op bijwerkingen volgens de GGD, maken zich nu grote zorgen.
Ik heb allang weer een nieuw boekje (8,50 euro op het internet), maar er staat nog geen stempeltje in. Daar maak ik mij nu zorgen over. Vorig jaar ben ik met een leuke vrouw die ik in Wijthmen op het strand leerde kennen een weekje met een oude caravan naar Luxemburg geweest. Zij had ook een vaccinatieboekje. Dit jaar zou ik met een oude vlam uit Duitsland een week naar de Oostzee. Ik heb haar dertig jaar terug als stewardess leren kennen. Zij heeft ook zo’n boekje. Ik kom nu Duitsland helemaal niet meer in omdat ik geen vaccinatie heb en m’n weekje Puerto-Rico met diezelfde vrouw? Dat is niet te combineren met de straks erbij horende quarantaine.
De meeste zorgen heb ik nog, nu langzaamaan de dag dichterbij komt dat ik een prik mag gaan halen, dat ik deze zomer in Overijssel opgesloten zit, waar Stöppelhaene in Raalte, de Diekdagen in Wijhe, de Blauwe Bogen Dagen in Dalfsen en de Bissingh in Ommen niet doorgaan omdat ‘wappies’ en ‘schapen’ niet rationeel nadenken. Die tekeer gaan in voor of tegen, maar tot vorig jaar zonder problemen de vaccinatie voor de gele koorts gingen halen. Iedereen moet zelf de afweging maken, maar we moeten met elkaar verder en dat kan alleen in gematigdheid. Anders zijn we weer een jaar kwijt.
gerlant@regiobode.nl
als je dit https://staging2.ad.nl/…/verplichte-vaccinatie-en-een…/ leest word het nog een hele lange weg waarvan wij het einde niet mee gaan maken. ik wilde je wijzen op het pokkenbriefje wat veel meer overeen komt met het coronapaspoort wat ze er door willen drukken. maar dan nog wel veel uitgebreider, daarvoor hebben ze een miljard in die fieldlab experimenten gestoken. controleren controleren controleren.
Tja, een democratie is helaas niet handig bij een pandemie als deze.
Je hoort de overheid bijna denken: ‘We adviserend dringend, maar als het zou mogen dan leggen we het gewoon op en zijn we in no time uit de ellende’.
Soms heb je maar gewoon te moeten. maarja, democratie he..