Angst is een sterk gevoel van niet fijn voelen, gevaar en dreiging. Het is een van de machtigste basisemoties van de mens, want vanuit angst komen andere emoties als richtingaanwijzers naar voren. Als je luistert naar je angsten en de emoties dan leer je wat je als veilig ervaart en waar je veiligheid zwakke plekken heeft en aanpassing behoeft. Veel mensen luisteren door allerlei omstandigheden niet naar hun innerlijke richtingaanwijzers. Dan luisteren ze meer naar de angsten die ze van buitenaf opgelegd krijgen of zeggen ze niet meer ‘ïk ben ….’ (Carolien bijvoorbeeld), maar ‘ik ben angstig’. Dan is de angst vastgezet.
Zo blijkt dat zeker de helft van de Nederlanders vaker met zweethanden in de auto zit. Meestal hebben mensen wel hun rijbewijs gehaald, dus kunnen ze goed en veilig rijden, maar zijn ze zelf minder zelfverzekerd. Natuurlijk leer je pas echt rijden na je rijexamen, maar dan is het wel nodig dat je ook alles doet om het rijden echt onder de knie te krijgen. En hoe langer de auto blijft staan, des te groter de onzekerheid en angst worden.
Een mevrouw kwam in de praktijk om van haar rijangst af te komen. In eerste instantie kwamen we haar onvermogen om steun van anderen te krijgen tegen. ′′Ik heb niemand nodig, ik doe het gewoon allemaal zelf”, was haar overtuiging die diep geworteld was. Net als veel andere mensen heeft ze onderweg geleerd dat je mensen gewoon niet echt kunt vertrouwen of slechts tot op een bepaald punt. Dus via lichtcodes/energiemogelijkheden werden eigen kracht, zelfvertrouwen en machtmogelijkheden geactiveerd en aangevuld.
Normaal haalt Eric klanten uit heel Nederland van het station op, maar nu had ik een ander klusje voor hem. Toen ze er klaar voor was, ging de houthakker naast haar zitten met mondkapjes op om kilometers maken. Mensen met mondkapjes in de auto, we moesten er eerst om lachen. Nu reden we zelf zo. De mevrouw was vooral bang voor de reacties van andere weggebruikers als ze een paar keer zou moeten steken terwijl er vele mensen staan te wachten of als de auto voor het stoplicht zou afslaan. Haar rijinstructeur had haar geleerd dat dat heel erg zou zijn. Ze wilde dus vooral andere mensen niet tot last zijn. Ze merkte echter dat de meeste mensen wel begrip hadden als dit gebeurde. Ze ging ook alleen op zondag in de eigen auto rijden, En uiteindelijk kwam ze na een ritje met veel gelach en plezier en een Big Mac onder het mondkapje door etend terug in Raalte, terwijl ze zuchtend zei: “Dat was leuk”. De klamme handjes waren weg. Ze is nog een paar keer geweest. We weten niet zeker of het vanwege het oefenen of de Big Mac was.
Reageer gerust; info@carolienjonkman.nl.