Hobbyfotograaf uit Holten scoort internationale aandacht met zijn sprookjesachtige natuurfoto’s
HOLTEN – De foto’s van Martin Podt uit Holten zijn vaak ware kunstwerkjes. Kunstwerkjes met een sprookjesachtige kwaliteit. Gaat hij de bossen in wordt het qua sfeer Narnia en Lord of the Rings; schiet hij een wintertafereel in Deventer wordt het Dickens. En dat is internationaal niet bepaald onopgemerkt gebleven. Alleen op Facebook al heeft hij bijna 300.000 volgers. Hij schat zelf dat het met Instagram en al zijn andere social mediapodia erbij in totaal 500.000 zijn.
Martin (45) vertelt het pas aan het einde van het gesprek. Eigenlijk heeft zijn hobby, want dat is het (in zijn dagelijks leven ontwikkelt hij radarsystemen bij Thales in Hengelo), een minder leuke aanleiding. Ja, hij was in zijn jeugd altijd al graag bezig met het fototoestel van zijn vader en probeerde van zijn foto’s altijd net iets meer te maken dan een kiekje, maar toen hij 2011 écht aan het fotograferen sloeg, had dat een andere reden: hij zocht ontspanning. “Ik heb een zoontje dat meervoudig gehandicapt is. Dat zorgt voor heel veel stress. En om dat te compenseren, ging ik de bossen in. ’s Morgens vroeg op en dan door het bos lopen. Met al die vogelgeluiden en mooi licht erbij geeft dat rust. En dan schiet ik foto’s op de allermooiste momenten. Vandaar misschien ook wel dat sprookjesachtige van mijn foto’s. Het is voor mij een vorm van escapisme. Wegdromen in de natuur. En dat voel ik ook als ik de computer aan zet om de foto’s te bewerken. Dat werkt ook goed.”
Hij maakt af en toe ook foto’s van stadsaanzichten, maar Martin schat dat hij meer dan 80 procent van zijn werk in de natuur schiet. Om ons enige poëtische vrijheid te veroorloven: als een dolende ziel die worteling zoekt en die vindt tussen de bomen. In de omgeving van Holten, langs mooie weggetjes richting zijn werk, op de Sallandse Heuvelrug, op de Luttenberg, rond Ommen, in de Duursche Waarden, op de Veluwe en in de Achterhoek. Meestal zwerft hij echter dicht bij huis rond. Dat heeft een reden. “Je moet een beetje kunnen voorspellen wanneer het ergens mooi is. Aangezien ik de omgeving nu wel ken, weet ik wanneer ik ergens moet zijn. ’s Morgens vroeg, net dat ene moment dat het nog mistig is en de eerste zonnestralen komen. Kijk, ik heb het ook wel eens op vakantie in het buitenland geprobeerd, maar daar ken je de omstandigheden minder goed. Die kun je ook niet plannen. Als ik in een nieuwe omgeving kom, is het vaak geluk als ik een mooie foto maak, hier is het dat niet. Ik ga er mede op basis van de weersvoorspellingen op uit.”
Moeras
Dat wil niet zeggen dat zijn foto’s die hij heeft gemaakt in het buitenland minder mooi zijn. Martin laat enkele foto’s zien die hij heeft geschoten in een moeras ergens in het grensgebied van de Amerikaanse staten Louisiana en Texas. Idyllische plaatjes van bomen in het water en een opkomende zon. “Het was misschien wel de mooiste plek waar ik ooit ben geweest. Daar wil ik ook echt nog een keer naar terug. En dan met mist erbij. ’s Morgens vroeg eruit. Een lage zon nog en dan met een kano door de bomen varen.”
Af en toe geeft hij workshops om zijn passie op anderen over te brengen. Hij verkoopt regelmatig foto’s en wordt inmiddels ook al gesponsord, maar toch heeft hij bewust de keuze gemaakt om er niet zijn werk van te maken. En dat heeft weer alles te maken met die timing, de juiste momenten zoeken. “Als je in opdracht werkt, moet je een foto in een bepaald tijdsbestek maken. En dat lukt niet altijd. Zoals nu, met dit koude weer ga ik er niet op uit. Dan is het gewoon niet mooi. Geen bladeren meer aan de takken.” Want hij zoekt altijd weer die mist, die de foto’s zachter en mysterieuzer maakt. Of die perfecte spiegeling van die ene boom in het water. Of symmetrie, ook een thema dat vaak terugkeert in zijn werk. Met name in zijn foto’s van lanen en bospaden. “We zien het zelf niet meer altijd misschien, maar die lanen die je tegenkomt op landgoederen hier in de buurt zijn uniek. Ik heb via een speciaal fotografenforum ook tienduizenden volgers in China en Amerika. En die foto’s doen het daar goed. Die bossen om die lanen, parken eigenlijk meer, alles is proper, kom je niet op veel andere plekken in de wereld tegen.”
Brave
Hij zet nooit wat in scene. Die ene foto van een middeleeuws gekleed meisje dat met wapperende rode haren op een paard door het bos galoppeert, ook niet, alhoewel dat tafereel, waarschijnlijk bewust werd weggeplukt uit de animatiefilm Brave (over een dappere en rebelse Schotse prinses). “Ze waren daar aan het filmen. Dat meisje had daar speciale kleren voor aangetrokken. Toevallig kwam ik er op dat moment langs. Ik heb haar later die foto gestuurd en met haar afgesproken dat we nog een keer samen foto’s gaan maken.”
Een andere foto waarmee hij hoge ogen gooide, is een met een drone geschoten plaat van wolken waarboven, slechts een detail, net de Palthetoren bij Haarle uittorent. De toren pakt echter wel de volledige aandacht. “In 2017 heb ik een drone gekocht. Maar inmiddels gebruik ik die nauwelijks meer. De regels zijn veranderd. Je moet voor de grotere exemplaren een vliegbewijs hebben. Ik heb wel een kleintje gekocht, maar bij die dronefoto’s mis ik toch vaak de diepte en het mistige. Maar het moment dat ik die foto bij Haarle maakte, weet ik nog. Ik stond op de grond, daar was het heel rustig en mistig. Toen ik de drone liet opstijgen, kwam die eerst in de mist terecht, maar opeens, toen de drone door de wolken kwam, zag ik een helder beeld. Echt een hele harde overgang. De zon stond aan de hemel, maar bijna alsof het niet echt was. En de toren die net door de wolken kwam; dat was echt even genieten. Dat soort momenten vind ik echt nog belangrijker dan de foto’s.”
Ansel Adams
Hij is zich maar al te goed bewust van de escapistische kant van zijn werk. Ja, hij heeft de Narnia-films en Lord of the Rings gezien en of het daar allemaal vandaan komt, durft hij niet te zeggen, maar toch… “De invloedrijke Amerikaanse natuurfotograaf Ansel Adams (1902-1984, vooral bekend van zijn zwartwit foto’s van Yosemite Park, red.) heeft ooit gezegd dat een fotograaf in zijn foto’s alles meeneemt wat hij in zijn leven meemaakt. Misschien dat dat ook wel geldt voor mij en dat ik bewust bepaalde plekken zoek.” En hij is er blij mee dat hij daar ook anderen een plezier mee kan doen. “Ik krijg soms écht heel persoonlijke verhalen toegezonden van mensen die mijn foto’s hebben gezien. Soms zijn het oudere lui die niet meer naar buiten kunnen of mensen die op een plek wonen met minder bossen. Zo rustgevend als fotograferen voor mij werkt, zo rustgevend werken mijn foto’s ook voor anderen. Ik doe dit niet voor de likes. Het is al geweldig dat mijn foto’s andere mensen helpen. Zie dat maar aan mijn bijdrage aan de maatschappij.”
Meer foto's
