En mijn vrouw ook. Twee auto’s op de oprit, ze staan er maar te staan. Ze zeggen wel dat deze lockdown voor mensen niet prettig is, maar voor auto’s is het ook geen feest. Vroeger mochten ze nog eens mee naar kantoor. Lekker kletsen met een Peugeot, het weekend doornemen met een kleine Suzuki, of sterke verhalen vertellen tegen een dikke BMW. Het is allemaal verleden tijd.
Daarom gaan we onze auto’s uit hun lijden verlossen. We vroegen eerst een mooie prijs aan onze Kia dealer. Die kregen we niet. Sterker nog, het was een grove belediging voor onze trouwe vierwielers en ik weet zeker dat het oudijzerboertje op de hoek van de straat nog meer geeft. Er zat dus maar één ding op: zelf de boer op met onze Kia’s.
Het liefst heb ik eigenlijk dat Martijn Krabbé langskomt met zijn team. En dat zij dan onze auto’s helemaal verkoopklaar maken terwijl wij lekker in een luxe hotel verblijven. Maar omdat zo’n programma voor auto’s niet bestaat, moest ik afgelopen weekend zelf aan de bak. Twee auto’s wassen, leeghalen, stofzuigen en fotograferen. Ik ging zelfs naar een kasteel voor het perfecte plaatje van onze zwarte bolides.
Je moet wel even door de schaamte heen. Tussen alle zondagse wandelaars op je buik in het gras gaan liggen om een Kia van tien jaar oud in de meest ideale hoek te fotograferen. Ik zag de mensen kijken. Een oud vrouwtje porde haar man in de zij en vroeg: “Henk, dat is toch geen Ferrari of zo?” “Nee Annie, dat is gewoon een oude Kia, die man doet denk ik alsof.”
En nu staan ze dus op Autotrack en Autoscout en Marktplaats enzo. Twee schitterende, glanzende Kia’s. Met hier en daar wel wat gebruikssporen, die kreeg ik er met een vochtig doekje niet af. En oh ja, de grote heeft een behoorlijk gat in de vloermat. En het portier rechtsachter gaat niet open. Maar we willen wel graag de hoofdprijs voor allebei. Al was het alleen voor mijn moeite afgelopen zondag.