Je weet pas hoe erg je iets mist als je het niet meer hebt. Dat merk je bijvoorbeeld als de batterij van je horloge leeg is. Als midden in de winter de cv-ketel stuk gaat. Als je de allerlaatste aflevering van het allerlaatste seizoen van je favoriete serie hebt gezien. En ik heb er nog eentje: als de magnetron stuk is.
Acht jaar lang zit-ie al netjes ingebouwd tussen de keukenkastjes. Hartstikke tevreden piepte hij elke dag van plezier. Maar afgelopen zondag besloot meneer er ineens mee op te houden. Gewoon zonder aankondiging. Geen klokje meer in beeld, geen stroom, geen teken van leven. We hebben niet eens op een waardige manier afscheid kunnen nemen.
Onze Siemens combimagnetron was onze beste huisvriend. Gewoon omdat hij er altijd voor ons was. Iedere ochtend maakte hij onze Brinta klaar. Ieder weekend de allerlekkerste ovenbroodjes. En zonder hem was maandag-zalmdag nooit geboren. Ook ons kleine mannetje was dol op hem. Hij wist namelijk: ‘als hij piept, is mijn flesje klaar’. En nu piept hij nooit meer.
Naast verdrietig ben ik ook een beetje boos op hem. Hij zadelt ons namelijk wel met een probleem op. Ik had liever gezien dat hij twee weken vooraf had aangekondigd: ‘zeg jongens, ik stop er binnenkort mee, de pijp is leeg, zoeken jullie vast iets anders?’. Een soort opzegtermijn. Dan hadden we op ons dooie gemak naar een opvolger kunnen zoeken.
Ondertussen lopen we maar een beetje te improviseren. Zo dacht ik vroeger dat Marie in bad ging als iemand sprak over au bain-marie, maar inmiddels is het onze alternatieve magnetron geworden. Niemand is onmisbaar, zeggen ze wel eens. En dat kan best zijn, maar onze combimagnetron komt toch verdraaid dicht in de buurt. Ik heb nog liever dat de batterij van mijn horloge leeg is.