Ik weet nog hoe ik teleurgesteld m’n schuurtje uit liep na een dik uur zoomen met de grote baas van Overijssel, commissaris van de koning Andries Heidema. Ik weet nog hoe ik het gevoel had niet gehoord te worden en hoe ik inwendig aan de kook was. Hij had een uur van mijn tijd gekaapt en was alleen maar aan het zenden. Ik was pislink en in staat om op de trekker te stappen en in Zwolle de glazen voorpui van het provinciehuis binnen te rijden. Woest was ik. Drie pubers moesten mij bedaren. Dat is het moment waarop ik min of meer besloot niet meer mee te werken aan enige positieve vorm van publicatie omtrent de energietransitie, de RES. Niet over zonneparken, niet over windmolens, over niks niet. Ik was van plan om met stille trom te vertrekken en als het straks zover is gewoon op de trekker te stappen en mee te rijden met de rest.
Andries, ja zo wil hij graag aangesproken worden, vormde bij zijn aantreden een paar jaar terug een clubje van vijftien mondige Overijsselaars die hem moesten helpen om zijn organisatie bestuurlijk te vernieuwen. Mensen die met hun tentakels tot diep in de maatschappij zaten. Het vrijwilligerswerk, in de sportverenigingen, eigenlijk overal in. Mensen met de poten in de klei zeg maar en daar was ik er een van. Vraag me niet waarom. Uren, echt honderden uren heb ik gespendeerd met die andere mensen om naar hem toe te kunnen verwoorden wat jullie meemaken, wat jullie voelen en denken als je met de provinciale bureaucratie te maken krijgt.
Het zoomgesprek begon de eerste vijf minuten met ditjes en datjes. Hij keek via de laptop met verbazing in mijn geordende schuurtje rond. Ik vertelde waarom ik daar zat. Drie pubers in huis die online les hadden. Dat die pubers rond het tijdstip waarop deze meeting plaats vond, stopten met de lessen en moesten kunnen leven in hun huis en niet nog langer stil moesten hoeven te blijven omdat pa in de woonkamer zogenaamd belangrijk was. We lachten samen terwijl de andere deelnemers online kwamen. Andries is geen verkeerde vent. Hij denkt alleen dat hij online kan peilen wat iemand voelt of denkt en daar gaat hij fout. Volgens hem kan je via digitale weg prima peilen en beslissen wat jullie van bijvoorbeeld de komst van mega windmolens vinden.
Als iedereen zich aan de afspraken houdt, de microfoon uitzet en een digitaal handje opsteekt, dan is online een prima bestuurlijk middel om draagvlak te peilen en te creëren, is wat hij zei. Ik heb mij aan die afspraken gehouden. Een uur lang naar hem geluisterd terwijl anderen via de officiële weg soms het woord kregen. Ik heb digitale handjes op gestoken, heb de microfoon aan en uit gezet, heb gezwaaid, maar Andries hoorde me niet. Ik heb alles gedaan binnen die digitale regeltjes, behalve er met een grote bek doorheen komen. Ik weet dat dat geen zin heeft. Een moderator drukt je dan weg. Ik zie dat regelmatig in andere gesprekken gebeuren.
De trein van de energietransitie dendert ondertussen voort. Een traject met enorme maatschappelijke gevolgen. En ook een traject dat lang niet op de instemming van iedereen mag rekenen. Want wie zit er nou echt te wachten op een windmolen in de achtertuin? Ik zit nu al anderhalve maand mee te lezen hoe de andere deelnemers vertwijfeld met elkaar mailen. Uren gaan er verloren aan correct opgestelde conceptmails. Zwaar teleurgestelde kartrekkers in de provincie die het niet meer weten. Toen ik van de week vloekend aan de keukentafel mijn frustraties uitte, zei een puber: “Pap, wat ben je nu voor een lul? Pak hem bij de veter. Als jij het niet doet, doet niemand het.” Toen wist ik weer waarom ik door Andries in dit groepje was gezet.
Andries, in mijn digitale wereld is het makkelijker om morgen vijfhonderd trekkers bij het provinciehuis te krijgen dan vijfhonderd handtekeningen voor een mega windmolen in mijn achtertuin bij elkaar te schrapen. Naar de grieven van de andere deelnemers zal je ze zelf moeten vragen. Dit was zoals het nu lijkt mijn laatste bijdrage aan ‘Nu wij erbij’ zoals je vernieuwende clubje zo mooi heet. Verre van politiek correct, daar ben ik mij goed van bewust, maar ik ben er klaar mee en jij bent (naar die andere veertien toe) aan zet. Ik ga mijn trekker warm draaien.
gerlant@regiobode.nl