Sjaak Bruggeman deelt met enige regelmaat zijn natuurmomenten met ons. En altijd is er wel iets dat op zijn pad komt. Deze week kreeg zijn zonnige wandeling een onverwachte wending.
Het is de eerste zondag na de vorstperiode en het wordt mooi weer en voorspelbaar druk in de bossen. Door corona komen steeds meer mensen genieten in natuurgebieden. Ik mijd deze drukte zoveel mogelijk en zoek dan het liefst de rust op door een alternatieve route buiten de bossen te zoeken. Bij een onopvallende stillewandeling hoor en zie je meer.
Het rondje in het buitengebied over de veldweg en terug via de schouwpaden is weliswaar kort maar een prima optie. Ik vermaak me wel. Kijk, daar vliegt al een buizerd. En op dit perceel is al drijfmest uitgereden. En hier langs deze smalle doodlopende veldweg staan walnotenbomen met daaronder nog veel vruchten van vorig jaar. Een hamsterende eekhoorn komt hier niet voor, maar misschien is het iets voor vossen of dassen.
Zie daar is buizerd nummer twee met zijn alarmerende roep. En ja, daar in de vork van die berk is het paartje een nieuw nest aan het timmeren. Iets verderop aan de zuidkant van de houtsingel zijn honderden bosmieren druk in de weer met groene blaadjes. Op zonnige momenten boven zes graden begint het werk voor deze harde werkers.
Hier linksom en over het schouwpad terug. Lekker in het zonnetje met boven me een populier vol met luid kwetterende kramsvogels, links van me het mooie Landgoed Schoonheten en rechts in de verte het natuurreservaat Boetelerveld. Maar wacht! Hier klopt iets niet… ik zie ter hoogte van de hoogzit mensen het bos uitkomen! Zo te zien twee vrouwspersonen bepakt met een rugtas. Dat kan toch niet waar zijn? Dat betekent dat ze vanaf het wandelpad zo’n honderdvijftig meter dwars door het rustgebied zijn gelopen. Nou ja!? En nu lopen ze bij de boer in de wei langs de bosrand.
Een rustgebied is een stiltegebied waar de fauna de kans krijgt om tot rust te komen. En, nou ja, dat kan toch niet waar zijn! Grrr! Er komen drie opgejaagde reeën mijn kant op. Snel ga ik door de hurken leunend tegen de populier. Ze hebben de pas er goed in. Daar gaan ze op zo’n honderd meter voor me de sloot over. Tja, zondagmorgen half twaalf. Mensen in het bos, reeën in het open veld! De omgekeerde wereld! Helemaal van het pad af!
De schik is eraf en ik zoek de fiets maar op. Nog een keer kijk ik om en dan zie ik het drietal met een omtrekkende beweging weer teruggaan naar waar ze horen. Naar het rustgebied en straks de kraamkamer. Gelukkig maar…