Vroeger zag ik altijd een man die liep. En op zich is dat niet zo raar, maar deze man had iets bijzonders. Hij liep namelijk altijd. Overal. Als ik de kinderen naar school bracht, zag ik hem lopen. Als ik bij mijn zusje op de koffie ging, zag ik hem lopen. Als ik naar het dorp fietste voor de vergeten boodschappen, zag ik hem lopen. De loper was overal. En hij had niet eens een hond.
Inmiddels weet ik wat er aan de hand was. De loper deed ongetwijfeld mee aan een gezondheidsprogramma. Dat doe ik nu namelijk zelf ook. Een app op mijn telefoon houdt bij hoeveel stappen ik zet en die stappen leveren punten op. Als ik het weekdoel heb gehaald, kan ik mijn punten inwisselen voor cadeaubonnen.
Tot nu toe gaat dat gesmeerd. Het jaar is nog maar net onderweg, maar ik heb ieder weekdoel nog gehaald. Het is wel even wennen om continu mijn telefoon op zak te hebben. Elke stap telt natuurlijk. Even naar de wc? Telefoon mee. Afval in de container gooien? Telefoon mee. En laatst kwam ik thuis met koude pizza’s omdat ik ze lopend ging ophalen. Vond mijn vrouw niet grappig, maar wel weer 1200 stappen.
Voor de mensen om me heen is het soms een beetje gek. Zo loop ik bij de slager rondjes om andere klanten te ijsberen terwijl ik moet wachten op de filet americain. En ook in de supermarkt doe ik vreemd. Mijn boodschappenlijstje maak ik namelijk zo, dat ik zo veel mogelijk stappen zet. Dus na de appels niet de peren, maar eerst naar de diepvriesafdeling en dan pas terug naar de peren. Soms ben ik uren weg.
En ineens denk ik: wat nou als de loper van vroeger helemaal niet meedeed aan datzelfde gezondheidsprogramma. Wat nou als hij gewoon liep om lekker buiten te wandelen. Zonder hond, maar ook zonder telefoon. Dan is de beste man dus tienduizenden euro’s aan cadeaubonnen misgelopen. Ik hoop niet dat hij dit leest.