Rick Evers: Ouwelullenfiets

Het is gebeurd. Het verval is ingetreden. Definitief. Het begon ooit met die eerste grijze haar. Daarna heb je in de gaten dat je op zaterdagavond liever om tien uur naar bed gaat dan naar de kroeg. En als je toch gaat, moet je twee weken bijkomen. Maar dan… dan sta je ineens bij de fietsenwinkel voor een elektrische fiets.

Een elektrische fiets voor mijn vrouw en mijzelf. Wel allebei een andere kleur en geen bijpassend regenpak. Er zijn immers grenzen. Maar toch. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Ik meen me te herinneren dat ik die e-bikes ooit eens belachelijk maakte in een column. Al was dat meer frustratie omdat ik steeds voorbij werd gesjeesd door mensen op leeftijd.

Vriend R appte mij gekscherend: ‘meneer wordt boos over bladblazers, maar koopt wel een e-bike’. Waarschijnlijk bedoelt-ie dat het allebei producten zijn voor mensen die liever lui zijn dan moe. Maar het maakt me niet meer uit. Mij maak je niet meer gek. Want met mijn nieuwe fiets race ik in een kwartier naar mijn werk. Als ik tenminste ooit weer naar mijn werk mag van het Outbreak Management Team.

Ik ben dol op mijn nieuwe fiets. Zo dol zelfs, dat ik allerlei smoesjes verzin om vaker te kunnen fietsen. Zo vergat ik gisteren expres de mozzarellabolletjes. Kon ik mooi nog een keertje heen en weer naar de supermarkt. Ook de containers zet ik tegenwoordig met de fiets aan de weg en ik overweeg zelfs onze brievenbus een paar kilometer verderop neer te zetten.

Het verval gaat ongetwijfeld doorzetten. De buren zitten al te googelen waar ze een grote opblaasbare Abraham kunnen huren en zelf merk ik dat ik steeds vaker met belangstelling kijk naar de woonzorgcentra in de regio. Als er maar een mooi fietsenschuurtje bij zit. Dan ben ik een gelukkig man.