De GemeenteBelangen-fractie in Olst-Wijhe stemde als enige partij tijdens de laatste raadsvergadering tegen de OZB-verhoging. De reacties die daarop volgden waren volgens raadslid Ron de Wit niet mals. “Ik heb er de afgelopen nachten niet goed van geslapen” , vertelt De Wit. Hij schreef onderstaand opiniestuk.
Ik heb al eerder vanuit mijn rol of functie als gemeenteraadslid iets geschreven. Er werd aan mij gevraagd of ik dat vaker zou kunnen doen, omdat het een beeld geeft van waar je als raadslid mee bezig bent. Maar in opdracht schrijven, dat gaat mij niet zo makkelijk af.
Door: Ron de Wit
Toch probeer ik het nu weer. Ik weet waarom die behoefte er is. Dat moet ik doen om voor mezelf helder te krijgen waarom iets mij echt raakt. Hoe dat mij wat doet en misschien ook richting geeft om ermee om te gaan. Daarbij geeft het een klein doorkijkje in de wereld van een gemeenteraadslid.
In onze mooie gemeente hebben we een, naar mijn mening, goed werkende gemeenteraad. Ondanks dat je het niet altijd eens bent met elkaar, proberen we altijd de samenwerking op te zoeken, zijn we respectvol en durven we ook kritisch naar elkaar en onszelf te zijn. Wetend dat het niet overal in gemeenteland zo is, ben ik best trots op hoe wij het doen.
Dan hebben we als raad ook nog eens met alle partijen een raadsakkoord gesloten. Wat nieuw en best spannend was en soms ook nog is. We merken dat het, ook voor mij, soms even zoeken is. Maar ook daarin zijn we als gehele raad bezig en werken we naar de toekomst met een werkgroep bestuurlijke vernieuwing.
In mijn ogen is er een grote gemeenschappelijke deler; we doen het samen voor de inwoners van Olst-Wijhe. ‘Samen als het kan en alleen als het moet’, heb ik wel eens gezegd. Zo heeft iedere partij de vrijheid om een eigen standpunt te volgen, maar proberen we zoveel mogelijk in gezamenlijkheid te beslissen. Soms wil je wel water bij de wijn doen, als dat helpt om een zo groot mogelijke meerderheid te krijgen. Het kan ook gebeuren dat je een aparte mening hebt en dat je (bijna) alleen staat in de raad.
Dat is lekker makkelijk. De kastanjes mogen door de andere partijen uit het vuur gehaald worden, @GBOlst_Wijhe steunt niet de begroting en loopt weg van haar bestuurlijke verantwoordelijkheid en laat het eigen College @GemOlstWijhe in feite in de steek. Daar vinden we wat van.😒
— PvdAOlstWijhe (@PvdAOlstWijhe) November 9, 2020
Klopt, en dat doe ik ook. Maar ik wil ook niet de status van kleine gemeente met goede voorzieningen zomaar opgeven. Het is lastig en zie ook wel kansen. De rijkstaken drukken sterk op de begroting dat moet anders. https://t.co/F0gJWkX3uk
— Hans Kamphuis (@hanskamphuis) November 8, 2020
Dat gebeurde afgelopen vergadering ook. Wij (de fractie van de partij waar ik mij prettig bij voel) waren het echt niet eens met het voorstel van het college. Toen wij uiteindelijk, na een lange avond, duidelijk lieten weten dat wij – als enigen – tegen waren, toen werd dat niet begrepen door collega raadsleden.
En op zich is dat niet zo erg. Dan zijn wij niet duidelijk geweest en moeten wij dat nog een keer uitleggen, denk ik dan. Maar als daarna zonder met ons te praten en ons niet te vragen waarom we zo hebben besloten, er berichten op de sociale media worden gezet over onze beslissing. Ja, wat moet je dan. Reageren via hetzelfde medium? Nee, dat werkt niet en zal resulteren in een wellus/nietus op sociale media. Maar waarom zou je willen of moeten reageren? Men mag toch een andere mening hebben? Het is toch een bewijs van democratie dat je een eigen mening mag hebben en dat uiteindelijk de meerderheid beslist?
Ik wil reageren omdat het mij zoveel doet. Zelf zoveel dat ik er de afgelopen nachten niet goed van heb geslapen. Misschien doet het mij wat omdat ik weet dat ieder raadslid zijn uiterste best doet. Dat dit soms erg veel tijd en energie kost. En dat allemaal in het algemeen belang en voor ons inwoners van onze mooie gemeente. Ook wij hebben dit gedaan. Als je dan merkt dat je geen meerderheid hebt om, dan ben je natuurlijk een beetje teleurgesteld.
Als je daarna leest op sociale media hoe anderen dan over onze beslissing schrijven. Hoe stelling wordt genomen tegen mijn fractie of de partij waar ik bij hoor. Dan voelt dat als een persoonlijke aanval. Dan wordt, gevoelsmatig niet meer de bal gespeeld, maar op de persoon. Dan is het gezamenlijk niet alleen weg, maar ook de trots waar ik het eerder over had.
Dan voel ik de noodzaak om publiekelijk te reageren. Dat doe ik met deze column en met de uitnodiging om mét mij te praten in plaats van óver mij. Mijn nummer is bekend. Ik zit er klaar voor.
Ron de Wit
GemeenteBelangen Olst-Wijhe