Gerlant: Het gaat (n)ergens over

Afgelopen voorjaar had ik het gevoel dat ik wel klaar was met het ‘columnist zijn’. Vijf jaar lang gaf ik op zondag –en soms nog eens doordeweeks- mijn mening over allerlei onderwerpen. Ik had het gevoel alles wel gezegd te hebben.

Toen ik begon met schrijven was een van de eerste dingen die mij, als domme boerenlul, is verteld: ‘neem nooit de lezer mee door je persoonlijke beslommeringen.’ Met andere woorden: laat nooit je twijfel zien. Dat is iets waar ik me nooit een reet van heb aangetrokken. Deze column had u eigenlijk vorige week moeten lezen, maar er gebeurde iets waardoor dat anders liep. Het ging de afgelopen jaren over de toekomst van het platteland, de stikstof- en fosfaatproblematiek en over politiek in het algemeen. Vooral deze onderwerpen kostten mij hoofdbrekens.

Toen ik zestien jaar was wilde ik namelijk maar één ding: van school af. Ik wilde een grote trekker en gas geven. Ik moest mij de materies machtig maken en dat kostte gigantisch veel energie. Voor mij was, na vijf jaar, het plaatje klaar. Daar gaat het heen en daar gaan we ook uitkomen. Punt. Nou, voor jullie schijnbaar niet.

De roep om een nieuwe column werd de afgelopen maanden steeds luider. “Gerlant, waarom schrijf je niet meer?”, hoorde ik. Of: “Zeg Gerlant, wat vind jij er eigenlijk van?” Na de vragen volgden vaak intensieve gesprekken. Het ging van provinciale politici die rollebollend uit hun partij stapten, tot een boer uit de Achterhoek die hier naar toe kwam rijden om advies te vragen over de toekomst van zijn bedrijf. Het was verschrikkelijk confronterend.

Het zijn mijn drie pubers van 16, 15 en 12 die mij over de streep trekken. Zij spiegelen mij als ik ’s avonds aan tafel weer eens leegloop over de gang van zaken. Farmers Defence Force (FDF) kondigde een protestactie aan voor komende dinsdag in Den Haag en Leidschendam. Vrienden van mij zullen ook weer op de trekker stappen. “Jij zegt al jaren dat als we boer willen worden, dat het kan”, zeggen de pubers. “Maar hoe dan?” Het antwoord daarop heb ik ook medegedeeld aan de boer uit de Achterhoek. Dat specifieke antwoord is te lang en te complex om hier uit te leggen. Maar geloof me, dat komt nog wel.

Ik heb de droom dat links en rechts weer samenkomen. Weg van het polariseren. We zetten een stip op de horizon en daar moeten we heen. Het klinkt vast gigantisch stinkerig. Iemand zei tegen mij: “Maar Gerlant, ze pikken dat van jou. Je lezers zijn zowel links als rechts.” Tja, mijn lezers. Daar zit ook meteen mijn grootste probleem. Ik weet dondersgoed dat ik de meest gelezen columnist van Salland ben. Dat is een positie die ik nooit heb gewild. Ik wil niet naast mijn schoenen lopen, dus het leek me beter om met de stille trom te vertrekken. Geef mij maar een trekker en een groot veld. Laat me ploegen, want dan kan ik nadenken.

Ik lig eigenlijk nooit wakker. Ik ga naar bed en ik slaap. Het afgelopen half jaar heeft mij geleerd dat velen van jullie dat wel doen. Het zijn vaak kortetermijnoplossingen, maar zeer legitiem. Een klein beetje spiegelen kan dan helpen.

Bij de stip op de horizon heeft Nederland in 2060 19,5 miljoen inwoners. De centrale vraag is dan: hoe gaan we dat doen? Hoe gaan wij dat bereiken? Al het andere is peanuts. Schoppen tegen de gevestigde orde? Stemmen op die? Of toch die? Of stemmen we op een nieuwkomer?

Persoonlijk zal ik in maart na twintig jaar waarschijnlijk niet op het CDA stemmen. Ik lust Hugo de Jonge niet en de manier waarop ze Pieter Omtzigt aan de kant hebben geschoven staat me niet aan. En laat ik maar helemaal niet beginnen over de manier waarop ze Maurits von Martels hebben geschoffeerd.

Waar ik nu op ga stemmen? Dat wordt een zoektocht. En ik wil jullie meenemen bij die zoektocht. Op maandag heb ik een afspraak met Caroline van der Plas van Boer Burger Beweging, de nieuwe politieke partij. In haar programma ben ik die 19,5 miljoen mensen nergens tegengekomen. Andere partijen zullen volgen. Het gaat voor Caroline denk ik een lastig gesprek worden. Ik wil transparant beginnen.

Reageren? Gerlant@regiobode.nl.