Band rond Jim Zwinselman uit Lemele onder de vleugels genomen door frontman Strand of Oaks
LEMELE – Met de band Jimmy Diamond slaat Jim Zwinselman uit Lemele een nieuwe koers in. Geen stevige bluesrock meer, zoals met zijn vorige band RUV, maar indierock. Ook het geluid van de succesvolle Amerikaanse band Strand of Oaks, eigenlijk een eenmansproject van singer-songwriter Timothy Showalter, heeft een stempel gedrukt op Jimmy Diamond. Dat is niet raar, aangezien Jim en zijn kompanen bij Europese tours fungeren als Showalters begeleidingsband. Zo stonden ze al op diverse grote festivals en prestigieuze podia in heel Europa. Vorige week verscheen de eerste single van Jimmy Diamond: ‘Airplane’.
Foto: Maaike Ronhaar
Jimmy Diamond bestaat naast Jim (zang/gitaar/pedal steel) uit drummer Ruud Gielen (eerder ook in RUV) en bassist Floris Poessé. Vorig jaar viel RUV uit elkaar toen Jim en Ruud besloten afscheid te nemen van de toenmalige zanger/bassist. “We hebben nog een paar shows gedaan met vervangers, Floris op bas en Martin Duve van Ten Times a Million als zanger, maar we hadden daarna niet het gevoel dat we verder wilden met de band. Muzikaal gezien waren we toe aan wat anders. Toen ben ik zelf liedjes gaan schrijven. Met mezelf ook als zanger.”
Het was eerst nog wat zoeken naar een eigen geluid, dat geeft Jim volmondig toe, maar dat kreeg eind vorig jaar een impuls toen hij kennismaakte met de pedal steel, een soort liggende gitaar die je bespeelt met een slide (een buisje om de vingers). Wordt in de country vaak gebruikt voor het leggen van muzikale accenten. “We zouden in februari op tour met Timothy. Hij, Floris, Ruud en ik. Normaal gesproken brengt Timothy dan een toetsenist mee uit Amerika, maar deze keer wilde hij het zonder proberen. Maar daardoor kwam er heel veel ruimte in de muziek. Timothy’s laatste plaat Eraserland zit vol met toetsenpartijen. In december kwam ik bij een muziekzaak, The Fellowship of Acoustics, een pedal steel tegen, een Sho-Bud uit 1970. Die heb ik gekocht. Er moest nog flink wat aan gebeuren en ik had nog drie maanden de tijd om dat ding op te knappen en te leren bespelen voordat we op tour gingen. En daar kwam ik nog mee weg…”
Dat klinkt bescheiden, maar even voor de duidelijkheid: Jim is geen gewone huis, tuin en keukengitarist die maar wat aanklooit, maar een echte virtuoos. Showalter noemde hem al ‘the best gitarist from the Netherlands’, na een minuten durende solo in Montenegro waarin Jim elke uithoek van het Strand of Oaks-nummer ‘Same Emotions’ en de kosmos verkende. Om daar volledig onder de indruk ‘holy shit’ aan toe te voegen…
Verbazen
De pedal steel begon daarna, naast de gitaar, ook een rol op te eisen in de muziek van Jimmy Diamond. “Ik bespeel het instrument niet op de traditionele manier. In de country gebruiken ze het meer als een versiering van het geluid; bij ons gebruik ik hem soms ook als gitaar. Dat is een uitdaging. Het is een heel tof instrument dat me blijft verbazen.”
Door het coronavirus zaten optredens er na de laatste tour met Strand of Oaks nauwelijks meer in, maar dat gaf de mannen van Jimmy Diamond wel alle tijd om het bandgeluid verder uit te kristalliseren. Daarbij maakten ze ook gebruik van de expertise van Showalter. “We zijn met hem in contact gebleven via Facetime. Eerst anderhalf uur lullen en daarna liet ik hem de liedjes horen. Hij zei dan ook heel eerlijk wat hij ervan vond. Soms miste hij wat en dan gingen we er samen mee aan de slag en kwam er uiteindelijk wat cools uit. We worden nu onder andere vergeleken met Strand of Oaks, maar ook met War on Drugs en My Morning Jacket. En zo zijn er nog superveel referenties. Iedereen hoort er wat anders in.”
De naam van de band komt zelfs van een ‘brainwave’ van Showalter. “We waren in Montenegro en daar lagen op het strand allemaal van die types met grote snorren, borsthaar en een halve liter bier op hun buik. Timothy gaf ons voor de grap allemaal namen die bij die types pasten. Ruud werd Rudy Flamingo, hijzelf Timothy Midnight en ik Jimmy Diamond. Dat is blijven hangen.”
Vliegtuig
Afgelopen vrijdag zag het eerste nummer van Jimmy Diamond officieel het levenslicht. Opgenomen in de Galloway studio in Nijmegen en gemixt door Arjan Miranda (bassist van de Amerikaanse rockband Black Mountain). De tekst van het nummer handelt over de scheve situaties die ontstaan door sommige coronamaatregelen. “Je mag wel met driehonderd man in een vliegtuig, maar niet in het theater of een poppodium. Dat frustreert…”
En nu? Verder met componeren, nummers opnemen en toewerken naar een EP en een volledig album. En hopen dat er snel een vaccin komt tegen dat rotvirus. “We hadden eigenlijk al een volledige plaat willen opnemen in Amerika met Timothy en de producer van zijn laatste album, maar dat ging in verband met corona niet door. Wie weet later nog…”