Eens in de zoveel tijd gingen mijn vrouw en ik altijd onbeperkt spareribs eten bij een steakhouse in Apeldoorn. Daar hebben ze namelijk by far de lekkerste spareribs van Nederland. Zo mals dat je ze eigenlijk niet hoeft af te kluiven. Het vlees schuift zo van de botjes af. Onwerkelijk lekker.
Het minst mannelijke aan dit verhaal is dat mijn vrouw vaak meer spareribs op kan dan ik. Dan zit ik nog aan mijn bakje pastasalade en bestelt zij gewoon al een tweede bord met spareribs. Een beest, dat is ze. Ik heb dit nog nooit aan iemand verteld. Pure schaamte denk ik. Straks loop ik op straat en word ik nagekeken: ‘Kijk, die lange daar, die kan minder spareribs op dan zijn vrouw’.
Vaak werd ik voordat we gingen al een beetje zenuwachtig. Dan voelde ik de bui al hangen: die gaat straks weer meer spareribs eten dan ik. Eén keer heb ik zelfs de lunch overgeslagen, maar dat hielp niet. Ook heb ik eens geprobeerd om stiekem een paar ribjes onder een servetje weg te moffelen, maar ik werd betrapt.
Zelfs mijn vrienden heb ik dit nooit verteld. Die lezen dit nu in de krant en gaan mij misschien wel als vriend verwijderen uit de app-groep. Of ik mag niet meer komen op de jaarlijkse barbecue en bokbiermiddag. Sterker nog, straks nodigen ze mijn vrouw uit in mijn plaats. De ultieme vernedering.
In coronatijd blijven we natuurlijk spareribs eten. En ik hoop dat iedereen die normaal gesproken uit eten gaat, nu ook de restaurants blijft steunen door eten af te halen. Zo hoort dat namelijk. Bovendien is er voor mij nu geluk bij een ongeluk: mijn vrouw kan mij niet meer vernederen door een extra portie te bestellen.