Drooglegging was ooit een van de onderwerpen waar mijn geschiedenisleraren trots over vertelden. Ze hadden het dan over de Zuiderzee. Inmiddels staat de drooglegging in de VS, toen zo’n eeuw geleden alcohol een tijd in de ban ging, synoniem voor een van de slechtste overheidsbesluiten ooit. De georganiseerde criminaliteit heeft er zijn geboorte aan te danken en wij een oneindige serie films over Al Capone, Elliott Ness en de Godfather.
Nu hebben we onze eigen drooglegging terug; de kroegen zijn voorlopig dicht. En we moeten weer thuis drinken met maximaal drie gasten. Gelukkig betekent dat per persoon natuurlijk meer lekkere whisky van Willem, maar dat is natuurlijk verkeerd gedacht. Daar moet je tegenwoordig goed op letten, je krijgt snel boze reacties als je niet meteen de politie belt als buren of vrienden meer dan drie mensen op bezoek hebben.
Er is steeds meer negativiteit en minder respect in deze barre coronatijden. Ik merkte het zelf toen ik vorige week een filmpje op Twitter zette over de positieve actie van LTO Salland om voor 520 gezinnen gratis aardappelen, eieren en appels naar de Voedselbank te brengen. Mooi initiatief, vonden velen, maar sommigen reageerden weer negatief. De PvdA-Olst-Wijhe was nog keurig in een reactie; mooi initiatief, maar jammer dat voedselbanken nog nodig zijn. Hebben ze een (bekend) punt mee. Anderen wisten zo’n mooi initiatief flink te verdraaien. Altijd beter dat onze eigen mensen het krijgen dan al die illegale gelukszoekers, van die dingen.
Er is veel gezeur, gescheld en erger. Als positief tegenwicht kwam vorige week een lieve buurvrouw met zelfgebakken taart uit de eigen tuin voor de hele buurt langs. En zelf ben ik sinds enkele maanden mijn eigen kleine, maar positieve actie begonnen. Tijdens de dagelijkse wandelingen met onze labrador Brody (die alles wat eetbaar is veel eerder ontdekt dan ik) raap ik de rommel in de bermen op. Ik weet het, suf, duf en burgerlijk, maar positief bedoeld.
Het resultaat valt me niet mee. Er ligt op dat stukje van amper een kilometer langs het Overijssels Kanaal en de Natuurtuin in Raalte-Zuid een ongelooflijke berg rotzooi. Flesjes, blikjes, verpakkingen, reclamefolders, plastic zakjes, je gelooft het bijna niet. Ik raap het dus op, neem het mee en gooi het thuis in de goede container want ik voel dan altijd figuurlijk de immer kritische ogen van afvalwethouder Frank Niens.
Dieptepunt was een enorme berg hele grote lege plastic zakken in de berm. Ik heb twee dagen nodig gehad om die op te rapen en in de gemeentelijke vuilcontainer te proppen. Want dat is het meest bijzondere; die vuilcontainer staat op amper 100 meter afstand langs het pad. Kreeg ik later nog van mijn beterhelft te horen dat een of andere eikel (mijn omschrijving want ze gebruikt nettere bewoordingen) die hele container volgestopt had met hele grote plastic zakken toen zij er iets kleins in wilde deponeren. Ik dus.
Dat we in het coronatijdperk leven, wordt ook duidelijk. De eerste gevallen of weggegooide mondkapjes liggen al in de bermen. Wat moet je daar mee? We hebben een half jaar gehoord van de deskundigen dat ze niet werken en nu draagt ongeveer iedereen ze, zeker in het gezagsgetrouwe Salland. Zou je als eerste in Nederland zelf besmet kunnen raken als je zo’n mondkapje opraapt en weggooit?
Even over jouw positieve actie.
Goed bezig, gewoon blijven oprapen dat afval. Het is grotendeels weggegooid door scholieren, ik zie het regelmatig. Ik ga ervan uit dat diezelfde scholieren over een paar tiental jaren ook zelf de rotzooi van anderen gaan oprapen. Ze zouden beter moeten weten, zeker in de huidige tijd, maar stoerdoenderij en achteloosheid hoort bij jong zijn.