Rick Evers: De grote vismaster

Sommige dingen verleer je nooit. Fietsen bijvoorbeeld. Praten, lopen, autorijden, grasmaaien, zelfs bandplakken. Ik doe het bijna nooit, maar geef me een fiets met een lekke band, ik gooi hem op de kop en binnen vijf minuten fiets je er weer mee weg. Helaas zijn er ook dingen die je wel verleert als je ze lang niet doet.

Vroeger was ik de grote vismaster. Ieder vrij uurtje zat ik bij de vijvers in het Drostenkamp om de ene na de andere vis op het droge te sleuren. Ik kon met elke hengel uit de voeten, elk aas en elk weertype. Op een gegeven moment werd het ook sneu voor de andere vissers. Als ze aan kwamen fietsen en mij zagen zitten, gingen ze meteen weer naar huis. Evers haalt alle vissen eruit.

En hoe mooi is het dan om mijn onvolprezen viskwaliteiten aan mijn zoon over te dragen. Ik een topvisser, hij een topvisser. Ik zag het al helemaal voor me hoe hij straks als vismaster junior de vijvers in het Drostenkamp onveilig maakt. Daarom gaan we soms samen vissen. De eerste keer vingen we nog niets, maar volgens andere vissers om ons heen was het water nog te koud.

De tweede keer probeerden we een andere plek en veranderden we ook van aas. Een broodkorstje valt zo snel van de haak, dus ik kocht een bakje meelwormen. Heel veel succes hadden we nog niet. Mijn zoon leek een keer beet te hebben, maar dat kon ook komen door een vrijend paartje libellen dat op zijn dobber ging zitten. De derde keer waaide het echt veel te hard en de vierde keer zat mijn vislijn na vijf minuten vast in de boom boven ons.

Ik heb mijn zoon vaak verteld over al die viswedstrijden die ik vroeger won, maar iets in mij zegt me dat hij daar steeds meer aan begint te twijfelen. En ik snap dat. Vijftien uur vissen en een half keer beet is een magere score voor de grote vismaster. Na de laatste keer kochten we samen een grote portie kibbeling op de markt. Onze ultieme wraak.