Het is een bijzondere weg naar Pasen dit jaar. Geen mensen die in de 40 dagen samen zijn gekomen om na te denken over ons leven over ons geloven. En dat terwijl er met alle maatregelen genoeg is om over na te denken. We worden in deze tijd teruggeworpen op onszelf. We zitten dichter op elkaar, er is onzekerheid om ons heen. En in plaats van elkaar op te zoeken om elkaar te steunen moeten we juist de sociale afstand houden. Wat een verwarring. Kunnen we de kracht blijven vinden om iedere keer weer op te staan en verder te gaan?
Dan herkennen we veel in de dagen die we nu heel anders gevierd hebben. Het feest van breken en delen op Witte Donderdag. We delen heel wat met elkaar, onze zorgen, onze hoop, onze machteloosheid, onz opgesloten zitten en het zo missen van contact met dierbaren. En we merken zeker dat het delen van die ervaringen ons ook weer kracht geeft om weer door te gaan.
Maar een mensenleven is in essentie een weg die we gaan, een weg vol ontmoetingen, voor haperingen, vol diepe dalen en bergen van geluk. Een weg die wij een kruisweg noemen, maar die juist in deze tijd ieder op een eigen manier gaan. Ik denk al zoveel mensen die langs de kant van het leven van een dierbare staan, die zo moet lijden aan Corona. Dat roept een enorme stilte op, een stilte die een bijna dodelijke eenzaamheid meebrengt. Dat trekken we de nacht door, op zoek naar het nieuwe leven, een nacht van chaos die langzaamaan geordend wordt, een nacht waar het licht opgaat over de nieuwe schepping. Een nacht waarin de nieuwe hoop verrijst, waarin het nieuwe leven zich laat zien, waarin mensen hun leven een andere richting geven, waar mensen weer toekomst zien.
In deze tijd lijkt het haast onmogelijk. De wereld lijkt stilgevallen, overal ontstaan dreigende rampen, grote groepen mensen die slachtoffer lijken te worden. En door de pandemie vergeten we bijna de slachtoffers van oorlog en geweld. Zoveel mensen die gevlucht zijn en vastzitten in kampen. Is er hoop, is er kans op verrijzenis. We kunnen niet anders dan daarin geloven, door elkaar hoe dan ook vast te blijven houden, op alle mogelijke creatieve manieren die we vinden. Wij mogen uit deze crisis opstaan als andere mensen, meer gericht op de ander, voelen hoe we met elkaar verbonden zijn.
Een Zalig Pasen
Godelieve Pieper
Geestelijk Verzorger
De Hartkamp