Vroeger was ik fan van All You Need Is Love. Dat was in een tijd waarin ik daar niet openlijk voor uit durfde te komen. Tegen mijn vrienden zei ik dat ik Predator had gekeken. Of Die Hard. Of iets anders met machinegeweren. Maar dat was niet zo. Ik keek met een bakje paprikachips naar Mister Love en zijn caravan.
Nu las ik dat All You Need Is Love vier extra afleveringen krijgt vanwege het coronavirus. De redenatie is dat iedereen in deze tijd wel een beetje extra liefde kan gebruiken. Mooi gesproken van RTL4. Alleen jammer dat het nieuwe afleveringen zijn en geen herhalingen uit de oude doos. Geen caravan dus maar kleffe beelden van reisjes naar Australië en Canada.
Vroeger, toen Corona nog gewoon een lekker zomerbiertje was, was All You Need Is Love spraakmakende televisie. Een man had spijt van zijn affaire en nam een videoboodschap op voor zijn ex. En dan ging Robert met die videoband onder zijn arm naar dat meisje en vroeg haar de tape te bekijken in een oude Kip-caravan met hartjes aan de zijkant. Het was smullen.
Smullen omdat je nooit wist hoe het afliep. Soms waren er tranen van geluk na het zien van de videoboodschap. Maar misschien nog wel mooier was het als iemand zei: “oh ja, ik zie het al, zet maar uit die video, ik hoef die lul nooit meer te zien”. En dan moest Robert met die tape onder zijn arm het slechte nieuws vertellen. Emo-teevee van de bovenste plank.
Hoe anders is het nu. Die eeuwige reisjes naar Australië waar iemand zijn broer al dertig jaar niet gezien heeft. Of die vakantieliefde uit Costa Rico die geen visum kon krijgen, maar toch ineens in de studio staat. Ik ben het beu. Het is langdradig, voorspelbaar en ik wil de caravan terug. Anders ga ik liever Predator kijken. Met liefde. En een bakje paprikachips.