Dus er zit niets anders op dan te wennen aan een anderhalvemetersamenleving (de strijd om het woord van het jaar is in ieder geval al beslecht). We moeten ons aanpassen. Alles wordt anders. Uit eten gaan, festivals, werken in kantoortuinen, met z’n allen naar Ikea op Tweede Paasdag. Het gaat allemaal niet meer zoals we dat al jaren gewend zijn.
Ook boodschappen doen is echt een dingetje. Ik vertrok laatst om elf uur naar Albert Heijn. Om half twee was ik thuis. Wat ik gedaan heb? Gewoon. Boodschappen. Het punt was alleen dat toen ik een bakje champignons uit de koeling wilde pakken, ik even achter het gele plakband moest wachten totdat de mevrouw voor mij klaar was met het uitzoeken van de sla. Dat duurde een klein minuutje. Toen mocht ik. Champignons: check. En door.
Appels. Even wachten, want er stonden al drie mensen in het gangpad. Dan maar eerst de komkommers. Helaas, een medewerker in een oranje hesje was even bezig. Terug naar de appels: ‘Als ik om die ene mevrouw heen slalom, kan ik met mijn gestrekte lange octopusarm net een zakje Elstar pakken.’ Om twaalf uur, ik was inmiddels een uur in mijn geliefde supermarkt, had ik zes producten in mijn karretje liggen.
En dat zijn alleen nog maar de boodschappen. Als we dit echt serieus moeten aanpakken, gaan er bijvoorbeeld nogal wat stoeltjes verdwijnen. In vliegtuigen, bussen en treinen, in theaters en bioscopen, in voetbalstadions, op scholen. Overal moeten we ruimte creëren voor elkaar. ‘Deze lift is geschikt voor maximaal dertien personen.’ Nee hoor, helemaal niet. Eentje. Of hooguit twee als ze allebei strak tegen de wand aan gedrukt staan.
Natuurlijk. Alles kan. Maar wat een gedoe. Wat mij betreft zit er maar één ding op. Gewoon luisteren. Niet zeuren, gewoon doen wat ons gezegd wordt. Des te eerder zijn we er van af en kunnen we snel weer gewoon doen. Elkaar knuffelen, even een hand schudden. Of ons gewoon weer lekker ouderwets ergeren aan de drukte bij Ikea. Ik kan niet wachten.