Eigenlijk heb ik het altijd al vervelend gevonden. Dat handen schudden. Zeker als het een kleffe hand is. Zo’n slap nat handje. Hoewel een overdreven stevige hand niet veel beter is. Zo’n hand van iemand die even wil laten merken dat hij een ferme handdruk geeft, is minstens zo irritant.
En nu moeten we dus voorlopig zonder. Je ziet overal de gekste begroetingen ontstaan. Schoenen tegen elkaar, een boks of een tik met de elleboog (waar we trouwens de hele dag in niezen en hoesten). Wat ik zelf merk is dat ik nu vergeet om mijn naam te zeggen bij een nieuwe ontmoeting. Blijkbaar is dat zo verweven met het geven van een hand dat de hele begroeting in de soep loopt. Even wennen dus.
Maar nu we toch allemaal onze hygiënepet op hebben, wil ik meteen iets anders voorstellen. Kunnen we voortaan belegde broodjes, bij welke bijeenkomst dan ook, gewoon open leggen? Zodat je kunt zien wat erop zit. Nu moet ik vaak een broodje openmaken om te zien dat er komijnekaas op zit in plaats van gewone kaas. Ik lust dat niet. Maar ik heb het broodje al aangeraakt. Daar baal ik dus van.
Het nieuwe coronavirus schijnt van een beest af te komen. Kan best waar zijn, maar ik vermoed dat de eerste persoon het heeft doorgegeven via een belegd broodje tijdens een lunchbijeenkomst. Als je alle belegde bolletjes en pistoletjes namelijk dicht legt, maakt iedereen ze met zijn vieze handen open om te zien of er wel smakelijk beleg op zit. Aan iedereen die broodjes klaarmaakt: Laat die krengen open liggen!!!
Zo. Ik heb mijn steentje bijgedragen. En nu ik nog één alinea over heb om te zeuren: zullen we ook meteen stoppen met die drie kussen als begroeting? Waarom steeds die wangen tegen elkaar? Vindt iemand dat leuk? Ik ga voor de Japanse begroeting. Een klein knikje met het hoofd. Geen zweethanden, geen kussen en twee meter afstand. Lekker veilig.