Ze waren samen aan het giebelen op datingsites. Die was wel wat, maar die absoluut niet. En deze dan? Ik kon hartelijk lachen om die jeugdige overmoed. Als je vijftien, veertien en twaalf bent, geloof je natuurlijk nooit dat je ‘oude’ vader van 48 dat zelf ook wel kan regelen.
De scheiding in september kwam na twintig jaar samenzijn onverwacht. “Ik heb een ander. Ik wil scheiden en ga weg. Ik laat de kids bij jou, want dat is beter voor ze.” Dat is de korte samenvatting van dat gesprek. Het is niet aan mij om daar meer over te vertellen, behalve dan dat ze moeder van mijn kinderen is en ik geen verkeerd woord over haar wil horen. Juist daarom niet. Binnen vijf weken was alles rond en stond het op papier. Deze week was de definitieve uitspraak. Er is geen woord gevallen, niet één in het belang van onze kinderen. Hun wereld stortte in. Ze hadden dit niet zien aankomen. Ik ook niet. Ze hebben hartverscheurend gehuild. Ik heb ze toen al voorgehouden: het is niet leuk, het is heel erg en naar, maar tegen de kerstdagen ziet de wereld er al weer heel anders uit. Dan kunnen jullie zo vaak als jullie willen bij haar langsgaan en zijn we allemaal een beetje gewend aan deze situatie.
Afgelopen weekend waren ze met hun drieën grapjes aan het maken voor een nieuwe vriendin voor papa. Ook toen heb ik gezegd: “Ik blijf niet alleen. Op ieder potje past een dekseltje. Als alles weer rustig is, vind papa wel iemand die mijn maatje en spiegel wil zijn. Ik ben er nu eerst voor jullie. Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn.”
Vanaf het eerste moment heb ik de knop omgezet en ben ik er anders naar gaan kijken. Ik heb al een paar afspraakjes gehad, maar dat weten de pubers niet. Mijn eerste date, een leuk vrouwtje die ik ontmoette in de supermarkt, was geen succes. Die wilde alleen maar platte seks. De tweede was ook een leuke meid. Ik dacht dat ze begin veertig was, maar ze bleek midden dertig en had net een relatie van tien jaar achter de rug. Ze had een kinderwens. Haar ex niet. Ik moest daarover gaan nadenken. Wil ik dat nog wel? Een paar maand geleden zei ik hartgrondig nog van niet. Toen ik het antwoord wist, was ik een date verder. Ja, dat wil wel. Maar niet met jou. De derde was ook nog niet klaar met haar geschiedenis. Ik zoek iemand die de knop om kan zetten, het verleden een plekje kan geven en verder gaat met het leven.
“Papa heeft nog niet één keer gehuild”, zeiden de tieners tijdens hun speurtocht. Ze dachten dat papa lag te slapen op de bank en evalueerde de situatie tijdens een spelletje. Maar papa sliep niet. Die lag met de ogen dicht van zijn tieners te genieten. “Dat doet hij voor ons”, wist er een. Een ander zegt: “Iedereen zegt dat hij zich zo sterk houdt. Mijn vrienden vinden het zo gek dat hij geen ruzie maakt.” De derde kwam met: “Hij huilt niet eerder dan dat hij weer een maatje heeft die hem af en toe de waarheid vertelt. Iemand die hij kan vertrouwen.” Het werd even stil in de kamer. Er ging een knop om.
Nee, mama moest haar gemak nog maar even houden met die nieuwe vriend. Maar papa? Die kon er niks aan doen. Dat gingen ze regelen. Ik heb achter gesloten ogen een traantje weggepinkt , voordat ik zogenaamd ‘wakker werd’. Ik geniet van de ontdekkingsreis die de tieners maken. Ze zijn op weg naar volwassenheid. Het eerste puberale liefdesverdriet kwam langs deze maanden. Maar ook kattenkwaad, boosheid, frustratie en verdriet om de situatie. Soms een hele uitdaging, maar we hebben vooral heel veel plezier samen.
De eerste kerstdag gaan ze samen met mij mee naar familie. Op de tweede kerstdag gaan ze met mama mee. “Maar dan zit jij alleen, papa!” Dat had ik zelf ook al bedacht. Ze hebben wel gelijk. Papa zoekt een maatje waarmee hij kan bomen, die hem scherp en bij de les houdt. Iemand die hij blind kan vertrouwen.
Ik ben 48 en geen 18 meer. Heb een heleboel levenservaring en de vrouw die ik zoek heeft dat ook. Ze heeft een frisse kijk op het leven. Kan uren bomen over levensbeschouwelijke zaken en bij filosofische dingen laat ze me niet in de steek. We kunnen samen stil zijn en genieten van elkaar. Ze heeft geen moeite met ‘in de blote kont’ gaan en weet dat schoonheid aan de binnenkant zit. Ze heeft een eigen leven naast dat van ons samen. Ik beloof je: er komt een dag dat ik ga huilen. Huilen van geluk. En daar mag jij onderdeel van zijn. Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn.
Ik, Gerlant Zielman, heb van mijn hart nog nooit een moordkuil gemaakt. Ik heb al teveel (gezondheids)problemen meegemaakt en overwonnen. Dit was knetterhard, maar ik heb het glad gepoetst en kan verder. Weet nu dat ik eventueel nog wel een kind wil en dat ik hoop op een vrouw met inhoud. En dat mijn pubers de liefde voor hen met jou willen delen.
Stuur maar een mail, ook als je de tweede kerstdag niet kan en jij wel die vrouw bent. Het wordt volgend jaar weer kerst en het zou zonde zijn als wij elkaar dan pas leerden kennen. Het zou zonde zijn als ik dan pas tegen je kan zeggen: ‘ik hou van jou’.
gerlant@regiobode.nl
Verkeerde rubriek.