Eerder schreef ik dat ‘een goed verhaal ’ het jaarthema is voor het seizoen 2019-2020 van de Protestantse kerken in Nederland. In de bijbel worden ons goede verhalen verteld. Zowel in het eerste testament, waarin het met name gaat over de ontstaansgeschiedenis van Israël, als in het tweede testament met verhalen over Jezus en de verspreiding van het evangelie. Voor veel mensen een bron van troost, inspiratie, richting, bemoediging en om zich verbonden te weten met God en elkaar.
Maar ik hoor dat er ook behoeft is aan derde testament verhalen. ‘Goede verhalen’ die nu spelen en waarin men zich verbonden weet met God en elkaar. Daarom vertelde ik op startzondag dit derde testamentverhaal.
Mijn ouders, wonend in een Drents dorp, waren actief betrokken bij de kerk. Eind jaren 60 van de vorige eeuw vestigden zich in dat dorp ook velen van elders uit het land. Mijn vader werkte als elektricien bij een plaatselijk bedrijf. Te pas en te onpas stond hij klaar als het om elektriciteit ging bij de kerk. Midden jaren 80 moest de kerk verbouwd. In de toenmalige commissie van Beheer, die daarover ging, zaten bijna allemaal mensen die van oorsprong niet uit het dorp kwamen. Voor die tijd werd een verbouw gegund aan bedrijven die een connectie hadden met de kerk, maar deze commissie had daar geen boodschap aan. Het elektrisch ging naar een ander bedrijf. Mijn vaders reactie: ‘Ik ga nooit weer naar de kerk!’ Hij was diep op zijn ziel getrapt!
Het werd zondagmorgen en mijn moeder komt in haar zondagse jurk beneden. ‘Wat ga je doen?’, zei mijn vader. ‘Ik heb nagedacht’, zei mijn moeder. ‘Het is vreselijk wat jou is overkomen, maar ik laat me door die commissie niet de kerkgemeenschap ontnemen. Ik ga naar de kerk en je kunt meegaan als je wilt!’ Mijn vader ging naar boven, heeft zich omgekleed en is met mijn moeder naar de kerk gegaan.
De mannen van de commissie van Beheer? Die wonen allang niet meer in het dorp. En mijn vader heeft tot zijn 80ste nog met veel plezier werk voor de kerk gedaan.
Wat ik heb geleerd van dit verhaal?
Er kan je van alles overkomen aan tegenslag, maar wil je verder met je leven, dan moet je soms dingen achter je laten, net als mijn vader, om niet te verstenen en te verzuren.
Ds. Martje Veenstra, predikant PG Wijhe