Binnenkort is mijn vrouw weer jarig. Ik zie er als een berg tegenop. Niet omdat ze een jaartje ouder wordt, maar omdat ik dan weer een cadeau moet kopen. Niets bezorgt me meer stress dan dat. Totdat ik ineens hulp kreeg uit onverwachte hoek. Ze raakte haar dure oorbellen kwijt.
Een cadeau voor een ander is meestal niet zo’n punt. Ik laat wat bijzondere theesoorten uit het verre oosten samen met een plak eerlijke chocolade inpakken in cellofaan, strikje erom en klaar is Kees. Of ik ga naar de slijter voor een mooi pakketje. Of naar de drogist voor een mandje met handcrème, douchecel en badparels. Als er maar cellofaan omheen zit. Altijd goed.
Mijn vrouw trapt daar natuurlijk niet in. En terecht. Want je partner moet je verrassen. Die moet je laten zien dat je kosten noch moeite gespaard hebt. Dat je haar door en door kent. En ik neem me ook ieder jaar weer voor om iets bijzonders te kopen. Iets speciaals. Iets waar ze nooit aan gedacht zou hebben en ook nooit zou durven dromen. Totdat de datum ineens angstig dichtbij komt en ik weer niets heb.
Godzijdank waren haar mooiste oorbellen ineens kwijt. En met kwijt bedoel ik echt kwijt. We hebben het complete huis op de kop gezet. Ze lagen niet in het oorbellenbakje, maar ook niet tussen de haarelastiekjes. Niet in de koelkast, niet tussen het konijnenvoer, niet in de naadjes van de bank en niet in de tuin. We zochten de zakken van elk kledingstuk ooit gedragen drie keer na. Geen oorbellen.
Een week verstreek. Geen oorbellen. Die waren we dus echt kwijt. Vreselijk zonde, maar voor mij dé kans op een cadeau dat zeker in de smaak valt. Totdat ze ineens toch boven water kwamen. Uit een klein extra zakje van de paardrijbroek. Een wonder. Mijn vrouw was dolgelukkig. En ik was blij voor haar, maar toch. Die verjaardag. Ik heb nog maar twee weken. Wat een stress.
Lotgenoot..