De Denen willen via de Oostzeeroute natuurlijk hun mooiste plekjes laten zien. Dus slingeren we door haventjes en langs oude gebouwen.
We fietsen door bossen waar we herten en reetjes vlakbij zien en waar we wilde fazanten en patrijzen de stuipen op het lijf jagen; door smalle paadjes tussen weilanden waar we kalkoenen en kippen bijna onder rijden; over modderige zandweggetjes met vele kuilen en steeds weer zien we de Oostzee. We hebben soms het idee dat we op zandbanken grijze zeehonden zien.
De vierde fietsdag ontmoeten we op de meest oostelijke eilanden mensen die ons wijzen op hun trots. We zetten na 120 km de fiets neer en gaan zeker vijfhonderd steile treden naar beneden het strand op waar we opkijken naar de hoge witte krijtrotsen vanuit de blauwe zee van Mons Klint. Ze zijn al 75 miljoen jaar oud. Deze steile trappen mogen we ook weer op.
Daarna gaat het fietsen wat minder, dus kijken of we zo snel mogelijk een camping kunnen vinden. De eerlijke camping eigenaresse vertelt dat wij vanaf hun camping zes kilometer moeten fietsen voor iets te eten. Dus fietsen we naar de volgende camping zes kilometer verder.
Daar aangekomen is er geen eigenaar aanwezig. We zijn moe en gaan de camping maar wat verkennen. We vinden drie huisjes met de sleutels in de deuren. We zien de toiletgebouwen, maar deze zijn erg smerig. Dat wordt vanavond niet douchen of wassen. Bij een caravan vertellen toeristen dat de eigenaar weinig interesse heeft, maar deze avond mogelijk tussen 20.00 en 21.00 uur aanwezig is.
Dan zullen wij hem wel zien. In twee van de drie huisjes ruikt het naar schimmel en vocht. In een van de huisjes ligt nog een gebruikte luier in de prullenbak, maar we zorgen voor een fijne slaapgelegenheid. We gaan eten in het dorpje en komen 20.30 uur terug. Terwijl we het campingterrein op fietsen, rijdt de eigenaar weg. Die dag hebben we 131 km gefietst en gratis overnacht.
Twee fijne dagen en dan twee dagen rond de 90 km met regen en veel wind, maar wel goed te passe. Toch heeft deze inspanning ons fysiek en mentaal de zevende fietsdag veel gedaan. Fikse huilbuien toen het weer ging regenen en vanaf dat moment hoge bloedglucosewaarden. Eerder een camping vinden was die dag nodig en lukte. Mijn held besluit mij meer te laten rusten, gaat alleen op pad om eten voor ons te halen, verdwaalt en fietst nog eens 15 km in de regen erbij. Fris weer op naar de laatste fietsdag; dik 100 km en natuurlijk de autoreis terug naar Raalte.
Ik ben verbaasd wat we een bijzondere prestatie hebben geleverd, terwijl het zo vanzelf voelde. Ik ben enorm dankbaar voor de prachtige natuur, de rust en stilte en ons fijne samen zijn. Blij dat de weg ons doel was.
Reageer gerust; info@carolienjonkman.nl.
Volgen jaar weer Caroline? Het is een verslaving hoor, pas maar op! Wij fietsen nu al voor het 7e jaar door Europa. Soms vanuit Raalte, maar ook een verre start ivm tijdgebrek. Tentje mee en karren maar! Je schreef het al: de weg (ergens heen) is het doel.