Rockveteraan Arjan Pronk komt na tientallen jaren in bands met een soloplaat
LUTTENBERG – ‘Partymusic for Outsiders’, dat is de titel van de eerste soloplaat van Arjan Pronk, bassist van Bökkers. De Luttenberger is een veteraan in de oostelijke rockwereld. Pronk maakte eerder deel uit van Damaged Brain, The Prodigal Sons, 16Down en The Horse Company. En nu, dik in de 40, probeert hij het solo. Voor de leuk. Want die plaat mag zijn werk bij Bökkers niet in de weg zitten. “Ik ga mezelf niet in de buik bijten”, zegt hij.
Partymusic for Outsiders verschijnt in november. Donderdag 5 september debuteert Pronk met een try-out in Eureka in Zwolle. Op zaterdag 14 september is hij ook te zien en te horen tijdens Koele Koele in Luttenberg.
“Ik voel me net weer als in de Damaged Brain-tijd”, verzucht hij in zijn oefenruimte. Daar waar ook meerdere clips en filmpjes van zijn bands werden opgenomen; misschien wel de bekendste muziekkelder van Overijssel. “Net heb ik weer een zangversterker geregeld bij Theo, die ook vaak de PA leverde voor Damaged Brain.” Hij laat ook meteen zijn nieuwe Peavey-versterker horen. “Dat ding gaat hard joh!” Waarvan akte overigens… “Jarenlang wilde niemand op die versterkers spelen, maar Josh Homme (QOTSA, red.) speelt erop en dan wordt zo’n merk weer hip.” Hij maakt zich wat zorgen over zijn stem. “Vanmorgen vroeg hebben we met Bökkers opgetreden bij Radio2. Twee uur slaap gehad. En dan moet ik morgen zingen. Dan repeteren we voor het eerst met m’n eigen band. Dat zouden anderen misschien anders doen, maar ja…”
De Engelse titel ten spijt, zingt Pronk op zijn eerste soloalbum in het dialect. De plaat bevat tien tracks. De muziek? Voornamelijk rauwe rock, denk aan The Ramones met (een vleugje) Motörhead, maar ook mooie popliedjes à la The Lemonheads. Het is niet moeilijk doen, vooral knapp’n! “Het klinkt allemaal wat ‘onbesoesder’ dan bij Bökkers. Raaskallen zonder gaas! Dat komt bij mij vanzelf. Ik schrijf gewoon heel veel liedjes. Die kunnen we met Bökkers niet allemaal opnemen. Ik ben sowieso van plan om de komende tien jaar elk jaar een plaat uit te brengen. De volgende heb ik in mijn hoofd al af. We zien wel wat er van komt. Weet je, sinds mijn vijftiende zit ik in bandjes. Altijd werd er in het Engels gezongen. Nederlandstalig associeerde ik niet met coole dingen. En met Doe Maar heb ik niks, maar wél met AC/DC. Ergens was dat dus ook wel logisch en ik heb er ook geen spijt van, maar door Bökkers ben ik erachter gekomen dat het veel gemakkelijker gaat in het dialect. Helemaal als je zo’n lulzak bent als ik.”
Henk Jonkers
De plaat komt uit op het gerenommeerde Excelsior-label. “Ach, die lui kom ik ook al jaren tegen, daar heb ik meerdere keren ’s nachts laat in bedenkelijke staat mee staan lullen. Ze zagen er wel wat in. Ze vonden ook dat het geen fuck met dialectrock heeft te maken.” Pronks maten Frank Satink en Wilfried Damman, allebei actief in de muziekindustrie, helpen hem op zakelijk vlak. Bij de opnames kreeg Pronk versterking van powerhouse drummer Henk Jonkers (Fatal Flowers en Hallo Venray). “Ik had Jeroen (Hobert, de drummer van Bökkers, waarmee Pronk al meer dan twintig jaar samenspeelt, red.) gevraagd, maar hij was toen te druk met z’n werk. Hij stelde zelf Henk voor. Die ken ik ook al sinds ’88. Een geweldig idee natuurlijk. Vraag een gemiddelde muzikant wie de beste drummer van Nederland is en Henks naam zal snel vallen!” Zelf speelde hij de bas- en gitaarpartijen in en zingt hij. Enkele muzikale vrienden leverden gastpartijen, producer Matthijs Herder zat achter de knoppen en maat Dennis Kleinlangevelsloo was het technische manusje-van-alles.
Jodelen
Pronks stem is niet zijn grootste kwaliteit, dat weet hij zelf ook. “Je staat wel in je blote reet. Als we de liedjes opnamen, kwam de zang vaak als laatste. Dan was ik meestal allang niet meer fris. Daarom noem ik het ook geen zingen, maar jodelen.” Mede daarom geeft hij live ook de bas uit handen. Omdat hij niet kan zingen en bassen tegelijk. Slaggitaarpartijen en zingen, dat lukt nog wel. De bas heeft hij overgegeven aan Gerben Bielderman (die eerder speelde in PAUW), Henk zit achter het drumstel en Seb Dokman (Paceshifters) speelt gitaar. “Ik heb expres voor een bassist en een gitarist gekozen die allebei ook goed plat kunnen praten. Dat is wel zo handig bij de achtergrondzang. Gerben heeft een Rickenbacker en rookt zware shag. Dat komt wel goed.”
Bierfles
Pronk is een uitgesproken mens; de vleesgeworden ontregeling ook. Heeft over alles een mening, gaat vaak dwars tegen de stroom in en praat altijd plat. Dat komt ook tot uiting op de plaat. “Als je nergens wat van vindt, dan kun je misschien beter je kop houden. Of gewoon over de liefde gaan zingen. Politiek en rock ’n roll gaan wat mij betreft nooit zo goed samen, maar als er ergens een plek is, waar je dingen aan de kaak kunt stellen, dan is het in de rock ’n roll. En als je, zoals ik, een morbide fantasie hebt, komen de teksten vanzelf. Ik weet dat sommige mensen problemen hebben met het woord ‘maagies’ (dat vertaald kan worden als maagden, red.) dat ik gebruik in m’n single ‘De Rock ’n Roll dut de Rest’. Het klinkt ook zwaar bedenkelijk. Maar het betekent eigenlijk niks anders dan ‘jonge meisjes’.
Dat is nou net de lol van rock ’n roll. Je verzint personages en vanuit hun oogpunt bezing je de zaken. Als je niet snapt dat humor bij rock ’n roll hoort, ga je maar lekker naar Acda & De Munnik luisteren. Neem de clip van ‘De Rock ’n Roll dut de Rest’. Allemaal jonge meisjes, vriendinnen van m’n dochters trouwens, die aan het headbangen zijn. Maar het is allemaal een waan. Die meiden bestaan alleen in het hoofd van mijn personage. Iedereen heeft vroeger wel eens voor de spiegel gestaan en zich ingebeeld dat-ie voor een groot publiek stond. Dat is wat er in die clip gebeurt. Ik zing in een bierfles en sla alle akkoorden ook nog eens verkeerd aan. Het heeft er hier in Nederland ook mee te maken dat de gemiddelde muziekjournalist een zure klojo is. Denk je dat ze aan Lemmy van Motörhead ooit gevraagd hebben waarom-ie altijd over jonge meiden zong. Nee, echt niet. Het is rock ’n roll, escapisme, een likkebaardende uitvergroting van clichés.”