Toen ik hem op de heenweg tegenkwam, verdraaide ik al bijna mijn nek. Ik wilde toch weten of het vogeltje echt was. Maar hij bewoog. De man was kaal, een jaar of veertig en zijn dochter zat in een zitje achterop. Hij fietste met één hand aan het stuur. Met zijn andere hand hield hij de kooi vast.
Op zich bijzonder. Maar het kan. Ik fietste verder, deed mijn boodschappen en keerde een klein half uur later met volle fietstassen terug naar huis. Halverwege kwam ik hem weer tegen. Opnieuw met kind en met kanarie. Ik snap het niet. Ik kom er gewoon niet uit. Een hond moet je uitlaten. Anders poept-ie je hele huis onder. Een kanarie doet dat ook, maar van dat diertje accepteer je dat. Daarvoor hoef je niet naar buiten.
Bovendien, het is nogal een risico. Ik geef het je te doen, heel lang rondfietsen met een vogelkooi in je hand. Die arm gaat op zeker verzuren. Wat als de man de kooi laat vallen? Of de bodemplaat klettert eronderuit? Weg kanarie. Dan kun je roepen wat je wilt, fluiten, schudden met doosjes voer, maar ik weet uit eigen ervaring (waar ik verder niet over wil praten omdat het te pijnlijk is): die komt niet meer terug.
Met een kind rondfietsen snap ik ook. Die zijn soms vervelend, jengelig of ze willen de slaap niet vatten. Even een rondje kan dan helpen. Maar waarom moest die vogel dan mee? Op zich kan een kanarie prima alleen thuisblijven. Geef hem zijn natje en zijn droogje en het beestje vermaakt zich wel. Desnoods zet je de tv voor hem op National Geographic. Waarom die helse tocht?
Het enige wat ik me kan bedenken is dat het beestje naar de dierenarts moest. Met spoed. Verslikt in een sesamzaadje misschien. De vrouw van de man had de auto mee en de dochter was te jong om alleen thuis te blijven. Maar het gekke van die theorie is: het beestje zag er helemaal niet ziek uit. Hij zat op een stokje. Monter. Frisgeel. Ik snap het niet. Ik kom er gewoon niet uit.