Wat ik aan het doen was, vroeg de buurvrouw. Ze betrapte me toen ik met een emmer in de hand op mijn knietjes bij hun beukenhaag zat. “Je hoeft onze tuin toch niet te doen”, zei ze. Maar ik deed het wel. Ik maakte hún tuin netjes. Als een maniak pakte ik ieder blaadje op dat in het zand lag.
Blaadjes en ik zijn geen vrienden. En dat komt omdat blaadjes de bloedirritante eigenschap hebben om met elke wind mee te waaien. Dus als ik net de oprit geveegd heb, en er komt een windvlaag, dan waaien alle blaadjes van de beukenhaag van de buren zo naar onze oprit. En als ik de voordeur opendoe, zo hup het huis in. Noem me een zeikstraal, maar daar baal ik van. Blaadjes in huis.
De kinderen balen ook van mijn aversie tegen blaadjes. Iedere keer als ze zeggen dat ze zich vervelen, druk ik ze een bezem in de hand. En dan heb ik nog geluk dat mijn vrouw precies dezelfde tic heeft. Sommige stellen gaan samen uit eten. Of ze kijken een romantische comedy met wijn en kaas. Wij pakken dan samen de bezem en het stoffer en blik.
Op gras hou ik er trouwens ook niet van. Een blaadje op het gazon is net als een vlieg in de soep. Dat hoort gewoon niet. Je kunt dus wel raden wat er straks gebeurt als het herfst is. Dat wordt janken.
De buurvrouw zei dat ze blaadjes altijd bewust laat liggen. Dat is goed voor de planten. Bovendien kunnen de vogeltjes er lekker in rommelen. Ik weet dat ze gelijk heeft. We spraken af dat ik de bovenste helft weg kon halen en de onderste laag laat liggen. Een goede deal. Maar ik vond het lastig, blaadjes laten liggen. Misschien ga ik er vannacht stiekem uit. De tuin van de buren bladvrij maken.
Dat neigt naar een autist die hulp nodig heeft Rick!
Persoonlijk heb ik weer een hekel aan zulke pietjes precies (no hard feelings)
Geeft niks Henk, we hebben allemaal wel aan iets een hekel.
Helemaal waar Rick, en dit is nog triviaal ook.