Het noodnummer 112 was een aantal uren niet te bereiken en daarmee was er voor een heleboel mensen een groot probleem. Hoe kon dit gebeuren. Er was toch in 2012 al gezegd dat dit nooit meer mocht gebeuren? Opnieuw een foto van een vluchteling met zijn kind, verdronken! En direct herinneren we ons die foto van de 3 jarige peuter. Dit beeld schokte de wereld en zou een beweging op gang brengen.
Grote woorden
Gebeurtenissen die ons raken maken dat we direct gaan reageren. We vinden de koppen in de krant, we zien de foto’s die zo verstild nog meer de tragedie van een mens laten zien. En natuurlijk is de reactie dan: ‘Dit mag nooit meer gebeuren.’ Het is alsof de echo van die woorden met regelmaat blijft klinken. We leven niet in een wereld waar het verdriet en de ellende niet meer bestaan, waar mensen geen slachtoffer meer worden van regels en politiek. Ook al wordt er goed over gesproken zullen er conclusies getrokken worden, ook al verandert er iets, echt oplossen doen we het niet.
Machteloos
Moeten we er dan in berusten? Moeten we de machteloosheid vertalen in: het is niet anders. Of breken de woorden: dat nooit meer! door die machteloosheid heen. Maakt het een heilige verontwaardiging in ons los omdat het een grens over gaat van ons gevoel van rechtvaardigheid. Worden we geraakt omdat het te dicht op onze huid komt, dat we ons aangesproken voelen om iets te ondernemen maar ook niet zo goed weten hoe? Wat doen we uiteindelijk zelf wanneer we getroffen worden door ellende waarvan je hoopt dat het je nooit overkomt?
En toch
Het doet me denken aan de eerste christenen. Zij zagen hoe mensen slachtoffer werden en overal buiten vielen. Zij hadden vertrouwen in een boodschap van rechtvaardigheid maar wisten ook dat deze boodschap niet goed viel bij de machthebbers. En toch, en toch gingen ze verder. Zij durfden het aan om op te komen voor de kleinen, tegen de stroom in. Ook zij moeten geleefd hebben uit de heilige verontwaardiging maar ook de heilige overtuiging dat het anders kon. Moeten wij voor hen onderdoen? Moeten wij het hoofd laten hangen en wijzen naar de politiek naar de grote wereld waarvoor wij te klein zijn. Of kunnen wij ons steentje bijdragen in deze wereld waar vrede groeit, gerechtigheid wordt gedaan. we mogen erop vertrouwen dat de kringen in het water de beweging verder dragen.
Godelieve Pieper
Geestelijk Verzorger
De Hartkamp