Juni is een maand van evenementen en festiviteiten, braderiën, markten, sportkampen, vertel het maar, er gebeurt van alles! Ook in onze parochies.
Deze zondag gebeurt er iets heel bijzonders in de H. Lebuinusparochie. Er wordt een heuse Karavaan van Mozes opgevoerd! Een spel van zang en dans door en voor parochianen, gebaseerd op het levensverhaal van die ongelooflijke man Mozes.
Uiteraard begint zijn verhaal bij hoe hij ternauwernood aan de dood ontsnapte in zijn biezen mandje, opgroeide aan het hof van de farao, daar zag hoe zijn eigen volk, de Israëlieten te lijden hadden onder het slavenwerk dat zij voor de farao moesten uitvoeren. Dat werd hem teveel. Hij kon het niet langer aanzien. Sloeg één van de bazen en moest toen vluchten voor zijn lijfsbehoud. De woestijn in. En ja daar werd hij, in een brandend braambos geroepen door God: Jij moet mijn volk leiden naar het Beloofde Land, weg uit die slavernij, en IK ZAL ER ZIJN om jou bij te staan en je te helpen je leiderschap tot een goed einde te brengen.
De farao laat de Israëlieten niet meteen gaan, pas na vele plagen…. Mozes voert zijn volk door de woestijn, een barre tocht met honger en dorst….. En wat wordt hij op de proef gesteld door zijn volk! Hij roept Gods hulp in. Komt terug, na 40 dagen en ziet dat het volk ongeduldig was: een gouden kalf hadden ze gemaakt om te aanbidden in plaats van hun eigen God. De stenen tafelen met daarop de tien geboden, leefregels om tot een goed samenleven met God aan je hand sloeg Mozes aan stukken: zó kan ik met jullie niet leven. En opnieuw riep hij de hulp van God in.
En weer komt hij terug, met opnieuw stenen tafelen, met opnieuw leefregels die het samenleven goed maken, die mensen helpen om het uit te houden met elkaar, om elkaar verder te helpen en deze wereld leefbaar te maken en te behouden. Een wereld van liefde, vrede en gerechtigheid. Zo gaan ze verder, op weg naar het Beloofde Land. Dat ze dan ook bereiken. Mozes zal het niet meer zien…. Hij is te oud… maar de karavaan trekt verder.
Het is fantastisch om dit met parochianen te spelen, te doen, te beleven. Omdat het ook een verhaal van nu is: mensen op de vlucht, op zoek naar beter leven, met vallen en opstaan; zijn wij niet allemaal, altijd onderweg?
Clazien Broekhoff