Als er één hype aan mij voorbij is gegaan is dat de gin-tonic-hype. Ik hoorde iedereen om me heen het drankje wel bestellen, maar ik voelde nooit de behoefte om dat zelf ook te doen. Net als tomatensap in het vliegtuig. Of thee om drie uur ’s middags. Als mijn collega’s zeggen: “zullen we een theetje doen”, doe ik altijd net of ik ze niet hoor.
Wie ik wel hoorde, was de gin-tonic-man in de slijter. Hij had zijn eigen marktkraampje midden in de winkel en iedereen die binnenkwam kon rekenen op een overdreven vriendelijke begroeting. En of ik misschien zin had in een glaasje gin-tonic. “Gewoon een klein proeverijtje”. Eigenlijk had ik haast, maar ik dacht: niet zo moeilijk doen Evers, tik dat glaasje weg, dan is die man ook weer blij.
Niet dus. De gin-tonic-man greep zijn kans en ging helemaal los. Niks plastic proefbekertje, maar een fors glas, een scheut gin, tonic en ijs. En net toen ik dacht: kom hier met dat glas, moest er nog een minuscuul sinaasappelschilletje in en twee koffieboontjes. Al weet ik niet zeker of het koffieboontjes waren. Het kunnen ook konijnenkeuteltjes geweest zijn.
Eindelijk kreeg ik het glas en kon ik door met waar ik voor kwam: het uitzoeken van een aantal speciaalbiertjes. De gin-tonic-man liep achter me aan naar de afdeling speciaalbier. Ik begreep de hint. Ik moest natuurlijk zeggen dat het lekker was. Vooruit dan maar. “Ja, goed is-ie hè”, reageerde hij. “Meestal blend de gin teveel in met de tonic, maar deze blijft overeind. Dat proef je echt.”
Ik proefde niets bijzonders. Water met een smaakje. Een boel gedoe om niets wat mij betreft. Ik nam nog een slok en gaf de rest aan hem terug. Het enthousiasme van de gin-tonic-man was bewonderenswaardig, maar ik wilde ineens heel graag weg. Een theetje doen desnoods.