Marlies Haarman, Ton Lammers en Cindy Hartman: ‘Vroeger schreven de kinderen meer, nu wij’
RAALTE – Maar liefst drie leerkrachten van De Korenbloem in Raalte nemen op donderdag 4 juli afscheid van hun school. Marlies Haarman en Ton Lammers willen allebei gaan genieten van hun oude(re) dag; Cindy Hartman stopt om gezondheidsredenen (ze heeft een hart- en vaatziekte). Het zijn alle drie veteranen die al jaren voor de school (of voorloper de Radboudschool) werken. Marlies staat er al sinds 1990 voor de klas (nadat ze eerder in Hellendoorn en bij een andere school in Raalte had gewerkt); Ton werkt er al sinds 1978 (met uitzondering van twee jaar toen hij parttime bij een andere school terechtkwam) en Cindy sinds 2000.
Het lijkt een verplicht nummertje, we grappen eerst nog dat het niet hoeft omdat ze toch vertrekken, maar toch wil het drietal de directie van de school bedanken. “Ze doen enorm hun best om de taken voor ons te verlichten. We hebben echt een superdirectie. Je kunt er altijd terecht voor een luisterend oor, ze hebben veel zorg voor hun medewerkers. Daarom werkt iedereen hier ook zo lang!” En ook de rest van het schoolteam krijgt de complimenten. Marlies: “We hebben hier leuke collega’s. Er is hier een grote betrokkenheid met elkaar en de school. Harde werkers!” Ton: “De neuzen staan hier meestal dezelfde kant op. We hebben hartstikke veel lol met elkaar. En het valt me op dat we hier veel kleuren hebben; veel mensen met verschillende talenten en eigenschappen.”
Ze hebben alle drie het onderwijs en de leerlingen zien veranderen. Ton: “De leerlingen durven meer, zijn opener. Onderwijs is meer een samenspel geworden. De leerlingen stellen hun doelen zelf. We spelen in op de talenten en leerbehoeften van de leerlingen. Maar wat ook het geval is: vroeger schreven de kinderen meer, nu doen wij dat…” Hij doelt daarmee op de papieren rompslomp die tegenwoordig ook deel uitmaakt van het onderwijs. Cindy: “Alles eromheen, de administratie, de commissies, het papierwerk, het is allemaal best veel gevraagd. Het is echt geen werk van negen tot drie.” Marlies: “Je moet rekening houden met de individuele verschillen. Vroeger kreeg elk kind hetzelfde onderwijs. En als je niet mee kon komen, dan lieten ze je het plein vegen. Dat laatste heb ik in mijn jeugd nog gezien. Dat gebeurt nu niet meer. We proberen voor elk kind passend onderwijs te vinden.” Ton: “Vroeger werden kinderen waar echt wat mee aan de hand was van school gehaald. Nu is de insteek dat ze in de normale klas meedraaien. Dat maakt het onderwijs voor ons wel wat complexer. En ik ben wel eens bang dat andere kinderen daardoor aandacht tekort komen.” Marlies: “Je bent altijd aan het balanceren!” Klassenapps
Natuurlijk hebben ze gevolgen van de digitalisering en de moderne media ondervonden. Ton: “Tegenwoordig heb je de klassenapps. Dat heeft praktische voordelen, maar er schuilen ook gevaren in. Ik geef nu les aan groep 7, een fijne groep. Maar in het begin moesten ze wel met die app leren omgaan. De een vond bijvoorbeeld dat de ander er teveel plaatjes opzette. In een appje komt bovendien soms je volledige bedoeling niet goed over. Het is moeilijk om je gevoel erin te leggen. Je mist de lichaamstaal. Maar nadat we samen regels hadden opgesteld en die hadden besproken werkt het prima.” Cindy: “Die digitale wereld zorgt voor enorme veranderingen. Het gaat ook zo snel. Ik denk dat je, als je nu uit het onderwijs zou stappen en vijf jaar later er weer in, je er heel veel moeite mee zou krijgen.”
En dan zijn er natuurlijk nog de mondige ouders. Alhoewel de drie dat wel een beetje nuanceren. “Als we goed uitleggen waarom we bepaalde keuzes hebben gemaakt, gaat iedereen er meestal wel in mee.” En nog zo’n populair thema: het kind dat vergroeid zou zijn met de computer en zijn mobieltje. Marlies: “Spelen is echt nog heel belangrijk, ze leren daar heel veel van. Daar hebben kinderen verder ook geen attributen voor nodig. Geef ze een bosje en ze gaan verstoppertje spelen. Dat gebeurt hier echt nog steeds!” Voetballen
Natuurlijk viel er in al die jaren veel te lachen. Ton begint meteen te grijnzen als hij terugdenkt aan een musical tijdens een schoolkamp. “Een kind moest in scene drie en zes meedoen. Twee scenes lang niks dus. Die ging toen maar lekker buiten voetballen. Maar toen scene zes was begonnen en hij op moest, was hij nergens te bekennen. Hij was nog steeds aan het voetballen.” Marlies: “Ik geef les aan de kleuters. Die vertellen in al hun onbevangenheid soms wel eens dingen, waarvan ik me afvraag of de ouders dat allemaal wel weten. Zo was er ooit een kind dat bij me kwam en zei: ‘Juf, toen ik vanmorgen wakker werd, mocht ik helemaal niet bij papa en mama op de slaapkamer komen. En ze hadden ook de deur op slot. Nou en papa had ook geen pyjamabroek aan en dat moet ik altijd wel.’”
Marlies benadrukt het ook nog even: ze stopt absoluut niet omdat ze er geen plezier meer in heeft. Ze wil nu gewoon meer tijd hebben voor andere zaken. Datzelfde geldt ook voor Ton. Alleen Cindy vertrekt met gemengde gevoelens. Het is haar gezondheid die haar in de steek laat. “Het wordt een afscheid met een lach en een traan.”
Ouders/belangstellenden zijn donderdag 4 juli om 14.30 uur welkom om de drie afscheidnemers een hand geven.