Toen ik nog op de middelbare school zat was het in onze streek, de Achterhoek, de gewoonte om op hemelvaart te gaan dauwtrappen, op de fiets, met een stel vrienden/vriendinnen. Meestal veel te ver en zonder kaart, routebeschrijving of Google maps, dus de terugweg was vaak een grote uitdaging. Je hoorde zo vroeg mogelijk op weg te gaan, anders was het natuurlijk geen dauwtrappen. Vaak was het nog niet eens helemaal licht. Juist door dat tijdstip was het anders dan andere fietstochten. De zon zien opkomen, de schemering en het fluiten van de vogels maakte het heel bijzonder. Maar ook onze slaperige koppen, nog maar half wakker, een beetje dromerig nog.
Toen ik nog in de parochie werkte, was er in Mariënheem op hemelvaart altijd een dauwtrappersmis, ook heel vroeg in de morgen. Altijd buiten, hoe koud het ook was. Ook daarvan herinner ik me de bijzondere sfeer, anders dan anders, vanwege het tijdstip en de plek. Op het moment dat de wereld ontwaakt samen zijn en bewust erváren hoe de wereld ontwaakt. De zon die opkomt, de vogels die de wereld wakker fluiten.
Het is een bijzondere tijd, de schemering, op de rand van licht en donder. De schemering die in het Paasevangelie ook zo’n grote rol speelde. Het verdriet om Jezus’ dood, de ontreddering bij het lege graf. Vroeg in de morgen, het was nog donker, vertelt het evangelie.
Maar het licht komt er aan, zachtjes breekt het door. Het ochtendgloren, tussen duisternis en licht, nacht en dag, slapen en waken. In de schemering sluimert het verlangen naar een nieuwe dag die nog helemaal onbeschreven voor je ligt. Een dag vol mogelijkheden, kansen, geluk. Of misschien is er huiver voor wat komen gaat, angst voor nog meer teleurstelling, toch niet weer een dag vol pijn, eenzaamheid, verdriet. Mag er op z’n minst hoop zijn. Hoop dat deze dag een mooie wordt, beter wellicht, een dag waarop dromen waar worden, gewoon een goede dag. Een dag waarop je ziet wat in het duister nog verborgen was. Een dag om te ontwaken, het leven te voelen, de warmte van de zon op je huid. Een dag om je ogen te openen, je naaste te zien, God te ervaren,te weten dat je niet alleen bent.
In de schemering komt langzaam de wereld tot leven. Het kan nog alle kanten op. Maar hoe dan ook breekt het licht door, gaan vogels zingen, wordt de wereld wakker, is er leven.
Moni Klein Gunnewiek
Geestelijk verzorger ZGR