Allemaal leuk en aardig natuurlijk, die fluisterfilmpjes waar ik vorige week over schreef. Prima als mensen uren kunnen luisteren naar een jongedame die in een microfoon fluistert en met haar nagels op een plastic bakje tikt. Ze doen allemaal maar. Veel erger is dat bij ons in huis het tegenovergestelde speelt: misofonie.
Bij misofonie voelen mensen zich niet prettig bij geluiden. Sterker nog, ze worden er woest van. Eten, smakken, kuchen, zelfs ademhalen kan een reden zijn voor totale razernij. Maar ook het tikken op een toetsenbord. Zeg maar ‘dag’ tegen je kantoorbaan.
Persoonlijk heb ik inmiddels ervaren dat het eten van krokante muesli met noten een dingetje is. Mijn vrouw wordt daar namelijk boos van. Ze zegt dat ik smak, kraak, knars en slurp. Misschien speelt het ook mee dat het altijd in de ochtend is. Er zijn verder geen geluiden. Alleen de klok de zachtjes tikt, een merel op de achtergrond en Rick Evers met een kommetje muesli.
Overigens ga ik zelf ook niet helemaal vrijuit. Ik raak namelijk nogal geïrriteerd als mijn vrouw luidkeels geeuwt. Ik bedoel, iedereen mag natuurlijk gewoon gapen, maar om daar nou geluid bij te maken, dat maakt me, ehhh… woest. Eigenlijk.
Ik heb er uiteraard al het nodige over opgezocht. Puur om te weten wat ons allemaal te wachten staat. “Bij mensen met misofonie ontstaat een agressieve gedachte. Er wordt een vecht-of-vluchtreactie uitgelokt”. Ik las het op de website van Vereniging Misofonie. Daarna heb ik besloten om mijn muesli in de garage op de slurpen. Mijn vrouw gaapt voortaan geruisloos.