Op de markt is je gulden een daalder waard. Zeggen ze. Maar op de kermis, daar is je euro geen cent waard. Weet ik inmiddels. Een uurtje met de kinderen naar de kermis kost tegenwoordig net zo veel als een dagje Efteling. En dan neem ik nog niet eens een kaneelstok.
Maar laat ik er verder niet over zeuren. Die kermisklanten moeten vast de hoofdprijs aan stageld neerleggen dus dan snap ik wel dat ik zes euro moet betalen om mijn dochter vijf eendjes te laten vangen. En dat ze die grijpautomaten zo afstellen dat je er eerst twintig euro in moet gooien voordat er een knuffelalpaca in de bak valt. Alle begrip.
Wat ik veel erger vind, is dat attracties in werkelijkheid veel misselijkmakender zijn dan ze lijken. Zo was daar de Breakdance. Hierbij ga je met z’n tweeën in een karretje en word je in grote vaart om de andere karretjes heen geslingerd. Het leek me niet eng: je zit vast en je gaat een beetje heen en weer. Bovendien zaten er best veel jonge kinderen in. Hoe erg kan het zijn?
Ik let ook altijd op de gezichtsuitdrukkingen van de mensen die erin zitten. Vooral als ze uitstappen. Daar kun je eigenlijk alles aan aflezen. Lopen ze lachend en enthousiast naar de kant? Of stappen ze stilletjes uit met een groen gezicht. Bij de Breakdance was het een beetje fiftyfifty. Maar toen had ik al twee kaartjes gekocht. Voor mij en mijn zoon.
Tot halverwege de rit ging het prima. We konden zelfs nog lachen voor de foto. Toen kwam de versnelling. Het moment waarop het voor de lunch in mijn maag ook een attractie werd. Drie minuten later was het klaar. “Het ging harder dan het van tevoren leek hè pap”, zei mijn zoon na afloop. Maar ik was stilletjes en had een groen gezicht. En ik nam niet eens een kaneelstok.