RAALTE – Jan Holtmaat (75) uit Raalte had een belofte aan zichzelf gedaan: hij zou zijn kleinkinderen persoonlijk de uitnodiging voor zijn gouden huwelijksfeest overhandigen en met de fiets ophalen van school. Dat lijkt niet zo moeilijk, ware het niet dat enkele van zijn kleinkinderen in Milaan wonen. Maar Jan hield woord.
Begin april vertrok hij op de fiets vanuit Raalte. Drie weken later, na 1.400 kilometer, kwam hij aan in Milaan. “Ik heb een speciale fietsroute naar Rome gevolgd, die langs Milaan voert”, vertelt hij, weer terug in Nederland.
“Mijn broer reed me elke dag in een camper vooruit. Hij zorgde voor lunchpakketjes en regelde de slaapplekken. Daar hoefde ik dus niet voor te zorgen. Het ging langs Mannheim en Keulen. Het kan allemaal korter, hemelsbreed is het naar Milaan duizend kilometer, maar ik heb onder ander de Rijnroute langs Bazel en de Bodensee gevolgd. Een stuk om. Daarna moest ik een stuk omhoog, maar de route was afgesloten. Dat stuk, het ging om zo’n 45 kilometer, hebben we dus maar met de auto gereden.”
Van de circa 21 dagen, fietste hij er ongeveer veertien. “Het ging eigenlijk heel goed. Geen lekke banden, niks… Soms was het wat koud ’s morgens. Meestal stapte ik rond acht uur, half negen op de fiets en dan door tot een uurtje of vier, vijf. We sliepen meestal in bed & breakfasts.”
Conditie
De voorbereiding op de monstertocht was miniem. Jan fietste alleen twee weken voor zijn start een keer naar familie in Tilburg. Maar met zijn conditie zit het wel goed. “Ik loop meer dan ik fiets. Ik doe ook al vanaf het begin mee met de SW4D. Het viel uiteindelijk hard mee. Het was genieten.”
Eenmaal in Milaan meldde Jan zich bij de school van zijn kleinkinderen. “Die waren compleet verrast. Daarna zijn we naar het huis van mijn dochter gelopen. Zij woont al jaren voor haar werk in Milaan. Ze werkt voor het gitaarmerk Gibson. Bij haar thuis stuurden mijn kleinkinderen haar een appje. ‘Moet je nu eens kijken wie er buiten staat’.
Mijn dochter wist natuurlijk niet wat ze zag. ‘Hoe ben jij hier gekomen?’ Op de fiets dus. En daarna heb ik de uitnodiging overhandigd. Met een gevulde envelop erbij, zodat ze een ticket konden kopen en niet naar Nederland hoefden te fietsen. Mijn vrouw en mijn dochter hebben me met de auto opgehaald.”
Of het bij deze ene monstertocht blijft? Jan denkt het wel. “Misschien dat ik nog wel een keer weer naar Tilburg fiets, maar ik zie mezelf niet een, twee, drie morgen weer op de fiets naar Milaan stappen. Maar wie weet…”
Meer foto's
