Mevrouw Marry Neimeier-Olderiks uit Raalte maakte de oorlog in Den Haag mee. Ze schreef onderstaande herinnering aan Moederdag 1945.
Als Haags meisje wilde ik mama verrassen. Maar er was nog niets te koop. Wij waren 5 mei net bevrijd. Als 10-jarig meisje had ik met meerdere mensen boven op het dak gestaan om onze bevrijders toe te zwaaien. En gezien hoe zij voedselpakketten op vliegveld Ypenburg dropten. Voedzame biscuits, blikjes gezoete gecondenseerde melk en cornedbeef. Op de bon, eerlijk verdeeld onder de bevolking. Ook thuis! O, wat een heerlijk grote sneeën Zweeds wittebrood waren dat. Mamma verdeelde het beleg. Het was niet zoals nu: ‘Pak en beleg maar’; we kregen allemaal een even groot stukje.
We konden zelf bepalen of we het stukje cornedbeef lieten zijn voor de laatste boterham of gelijk maar alles op het eerste sneetje deden. Het was bijna Moederdag. Stiekem spaarde ik mijn boter en beleg een paar keer op. Mama zou van mij twee heel dik belegde grote witte boterhammen krijgen! Op de dag: natuurlijk eerst met mijn broertje tafel dekken en thee zetten. Mama mocht het niet gelijk zien, dus zette ik het bordje met heerlijkheden even op de zitting van de stoel en schoof dat helemaal onder de tafel. Mama ging op haar eigen plaats zitten. Moment suprême! Ik dook onder tafel, naar het bord.
Ineens, volledige verslagenheid. Het bordje was leeg, nog maar een paar kruimeltjes! Een huilende Marry. ‘En ik had zo’n lekkere boterham voor u en nu is hij weg.’ Wat was er gebeurd? De hond van de buren, die bij ons logeerde omdat deze mensen nog op hongertocht waren, was lekker zijn neus achterna gegaan. En vond dit alles zomaar op bekhoogte en als hongerige hond laat je dat natuurlijk niet liggen. Natuurlijk werd ik liefdevol getroost. Zo’n lief cadeau had mama nog nooit gehad, want dit had ik letterlijk uit mijn mond gespaard!
En die hond? Die had natuurlijk de dag van zijn leven na die verschrikkelijke hongerwinter.
Mevr. M. Neimeier-Olderiks
