Ik leerde een nieuwe trein. De Sprinter Nieuwe Generatie. Het groepje cursisten bestond uit twee jonge, enthousiaste computergame-machinisten en twee oudere werknemers, opgegroeid in de tijd van elektro-pneumatische schakelaars en gietijzeren remblokken.
In de smetteloze, naar kunststof en lijm ruikende cabine bewogen de vier jonge handen razendsnel en soepel over de touchscreens terwijl mijn collega en ik onze leesbrillen op en af wipten om nog iets te kunnen volgen van de veelal Engelstalige informatie op de stuurtafel (Electronic Timetable Display, Train Control Management System).
Uiteindelijk kwam het goed, zoals altijd, en na drie dagen wandelden we met een digitaal certificaat én een dasspeld van de nieuwe trein het examenlokaal uit.
De volgende dag stopte ik met de sprinter langs het perron in Amersfoort. Het was een aangename zaterdag. Op een zijspoor stonden de oude locomotieven 1251 en 2454 opgesteld, samen met een DE loc uit de 6400 serie. Een rijtje waar de spoorliefhebbers op af kwamen als vliegen op verse stront.
Ik herkende ze van verre. Een rugzakje, een stevige fotocamera om hun nek, een beige broek met iets te korte pijpen en een stevig jack met handige zakken. Meestal intelligent en licht autistisch van aard.
Twee minuten had ik. Ik sprong uit mijn cabine en rende in één streep naar de ‘treinofiel’ die net een foto maakte van het ijzeren stilleven. Hijgend van de plotselinge inspanning tikte ik hem op zijn schouder: ‘Mijnheer, ik heb wat voor u.’ Een veertiger schatte ik. Met een voor mij onmogelijk te ontleden gezichtsuitdrukking. ‘Kijk, van onze nieuwste trein. Kent u die? Alstublieft. Prettige dag verder!’ Ik drukte de SNG dasspeld in zijn hand.
De conducteur floot. Op het perron stond de man als versteend naar zijn handpalm te staren.
De camera bungelde op zijn buik.
staging2.brettsnap.nl
brettcolumn@hotmail.com